Als ik door Brievengat of Willemstad wandel in Antilliaans gezelschap, dan laten chollers (bedelaars) mij met rust. Zodra ik alleen ben kruipen ze uit hun holen en gaten en gekraakte woningen om me te belagen. Zaterdag liep ik via de wijk Pietermaai naar Punda om een bezoek te brengen aan het Maritiem Museum. Een sjofel geklede man riep me vanaf een afstand, en alhoewel ik snel overstak en bijna door een busje werd overreden, bleef hij naar me roepen. Hij vroeg me waar ik woonde, hoe lang ik in Curacao ben en of het me bevalt, maar ik wist al dat hij niet bleef praten omdat ik nou zo interessant ben. Hij waarschuwde me om niet verkeerd af te slaan en in een ghetto te belanden. En na zijn poging om me bang te maken, bood hij heel slim aan om me naar het museum te begeleiden. Dat was geheel niet nodig, want ik wist het pand te vinden en de route wordt vermeld op de bordjes. Vlak voor de deur van het museum kwam de aap uit de mouw. Hij vroeg of ik een behoeftige kunstenaar wilde helpen, waarna ik vroeg waarmee hij zou zijn geholpen. Voor tien gulden zou hij, zo beloofde hij plechtig, een blikje verf kopen. Of misschien werden het zes blikjes bier.
Later die zaterdag werd ik op het Gomezplein te Punda staande gehouden door een netjes geklede man. Hij vroeg in welk hotel ik verblijf en herhaalde geestdriftig dat hij mij kende. Nadat ik zei dat ik niet in een hotel overnacht vroeg hij in welk resort ik woon, en daarna wilde hij weten waar ik dan wel uithang. Toen vond ik het tijd om een einde te maken aan het warrige gesprek.
Maandag werd ik, nadat ik in het Internetcafe Brievengat had gewerkt, door een oude, tengere Antilliaan achtervolgd. Hij vertelde een ontroerend verhaal over een zwangere zus en dat hij het ziekenhuis moest bellen, en dat ik ik het geld voor een belkaartje volgende week weer terug zou krijgen. Ik vroeg me niet af of ik het verhaal geloofde, maar gaf de man vijf gulden voor zijn vlekkeloze optreden.
Muurschildering op het Keukenplein te Punda.
Huis te Pietermaai.
Beschilderd huis te Pietermaai.
Bouwval te Pietermaai.
Kanon in het Maritiem Museum te Scharloo.
Replica van de Koningin Emmabrug in het museum.
Hal van het Maritiem Museum.
Terwijl dit schip voorbij voer, verslikte ik me in een ijskoude Polar op het terras van het Iguana Cafe.
De Freewinds is namelijk het schip van de Scientology Church. Afgelopen april werd tijdens werkzaamheden ontdekt dat de lucht in het schip was vergeven van de asbest.
Kat van de manege.
De Christoffelberg wordt aangemerkt als het hoogste punt van Curacao.
Fout! Het hoogste punt van Curacao is de bamiberg van snek Goon Lee.
De hoeveelheid voedsel die deze Chinese snek te Brievengat kwijt kan in dozen van piepschuim grenst aan het absurde. Het is verleidelijk om bij een snek te kiezen voor de portie 'grandi'. Ook dan kost het menu in Hollandse ogen een habbekrats.
Bami speciaal kost 13,50 gulden (5 euro) en behelst een zakje kroepoek, een berg bami, gebakken banaan, een kippenpoot, een stok sate en vijf plakken gepaneerd varkensvlees. Babi pangang en andere toppers uit de Hollands Chinese keuken staan niet op het menu, maar met deze smakelijke combinatie hoef ik daar niet om te treuren. Ook na een week hongerstaking zou ik de grandi portie niet achter de kiezen kunnen krijgen. De ratten in de containers op de manege zijn dus ook fan van Goon Lee.
De kakkerlakken zijn eveneens hongerig. De afgelopen weken hielden ze zich koest, maar maandagavond hadden ze een legertje gerekruteerd. Ze staakten de oorlog nadat ze acht strijders verloren.
Bami speciaal van Goon Lee.
Kura Hulanda omvat een spa en museum in Otrobanda en een hotel bij Westpunt. Een overnachting in het hotel is peperduur, en het artificiele strandje van het kuuroord is een tikje ridicuul op een eilandje met 50 baaien. Dat is als zand naar het strand dragen.
Het museum exposeert artifacten uit het tijdperk van de slavernij, zoals kaarten, maskers, gewaden en wapens.
Elke woensdagavond wordt een voorstelling opgevoerd met de naam 'Living history'. In drie kwartier worden de verhoudingen geschetst tussen slaaf en shon (meester). De acteur die de shon speelde is volgens mij een grote fan van John Cleese, want hij had divese gebaren en stemverheffingen gekopieerd.
Het museum bevindt zich enkele tientallen meters van de plaats in de St Annabaai waar de slaven drie eeuwen geleden arriveerden. De gids benadrukte dat aanvankelijk iedereen de pech kon hebben dat hij werd geknecht als slaaf. Wie geld had kocht een slaaf, wie geen geld had werd een slaaf. Geleidelijk vatte het idee post, dat kleurlingen geschikter waren als slaaf vanwege hun aangeboren fysieke kracht. Daardoor werd de slavenhandel een kwestie van blank versus zwart.
De slaven die vanuit Afrika naar Curacao werden getransporteerd hadden aanvankelijk geen vaardigheden. Op het eiland werden ze opgeleid tot meubelmaker, timmerman, kok, schoonmaker, landwerker etcetera, en vervolgens werden ze weer verkocht en verscheept.
Shon, slaaf, slavin en koper.
Metalen kooi bestemd om opstandige slaven te straffen.
Authentieke en ongewassen kostuums van de Ku Klux Klan, in de afdeling VS van het museum.
Een maand of twee geleden, tijdens mijn bezoek aan het Sea Aquarium, kocht ik een grote kaart van Curacao. De manege bleek twee straten verwijderd te zijn van Landhuis Jongbloed. Curacao is bezaaid met landhuizen, vanwaar eeuwen geleden de slaven in de gaten werden gehouden door de 'shon' (heer, meester).
Sommige landhuizen zijn vervallen en verkruimelen geleidelijk in de vergetelheid. Sommige landhuizen zijn wel opgeknapt en bevatten enkele authentieke meubelen. En sommige landhuizen worden geexploiteerd als museum, danszaal of restaurant. Ik was benieuwd wat er is gebeurd met Landhuis Jongbloed.
Drie weken terug probeerde ik het landhuis te bereiken via de Cassandraweg. Het spoor liep dood. Afgelopen zaterdag probeerde ik het via de Ajaxweg, aan de andere kant van de manege. De weg stopte bij een rommelig en hobbelig erf. Het hek was geopend zodat ik het erf kon betreden, vergezeld door een keffend blaffertje en een blaffende keffer. Een man kwam me tegemoet en vroeg wat ik zocht. Ik vroeg de weg naar Landhuis Jongbloed, waarna hij zei dat ik naar de andere kant van de straat moest oversteken. Vervolgens sloot hij het hek. De honden blaften enthousiast door, of juist beteuterd omdat ze nog meer hapjes wilden nemen van mijn enkels.
De andere kant van de Ajaxweg kwam echter uit op een grasveld met aan de randen ondoordringbare struiken. Ik liep terug en bedacht nieuwe routes naar het landhuis, tot er achter me op de Jongbloedweg meermaals werd getoeterd. Een groene auto kwam langszij, en het bleek Ingrid te zijn. Ze bracht een bekende naar de supermarkt Mangusa. Zo kwam er voorlopig een einde aan mijn speurtocht.
Later die middag heeft Ingrid op het binnenplein bij haar woning mijn haar geknipt. In een tropisch gebied voelt iets te lang haar al snel aan als wanstalig lang. Mijn nek produceert nu, doordat het niet meer deels wordt bedekt door haar, dagelijks tien liter minder zweet.
We aten bij Rijsttafel Indonesia. Zo'n handige naam maakt uitleg over de keuken en het menu overbodig. De kleine rijsttafel (40 gulden) omvat 15 gerechten in kleine porties. De grote rijsttafel beslaat zo`n 25 gerechten, en dat past amper op één tafel. Het personeel is daadwerkelijk Indonesisch en staat klanten te woord in het Engels.
Recentelijk is een site gelanceerd waar lokale restaurants worden beoordeeld: Smullen op Curacao.
"Ik waak voor m'n baas." Deze waakhonden schrikken niemand meer af. Vijf dode honden bij een huis in de Ajaxweg. Het is heus geen diepe slaap. Anders had ik niet geruisloos het huis mogen passeren.
De plaats waar mijn verblijf op Curacao begon: de vliegbanen van Hato Airport. Foto genomen vanaf het terrein van Airport Hotel.
Een van de vele ongeasfalteerde wegen in de 'kunuku' (het landelijke deel van Curacao).
Deze leguaan viel maandag van het dak van mijn appartement. Na een minuut was hij weer op krachten en klom hij via de stenen en de boom weer op het dak. Taaie beesten. Het vlees van leguanen schijnt taai te zijn als draadjesvlees.
Op het dak kan de leguaan nieuwe avonturen beleven. De kat van de manege doet er soms een dutje.
Rassenrellen, opstand, burgerlijke ongehoorzaamheid, revolutie, afrekening, burgeroorlog, of slechts een dwaas incident? Elke belanghebbende zal de gebeurtenissen van afgelopen donderdag 26 juni 2008 aanduiden met een andere term. Ik kies voor dwaas incident.
Een groep van 40 tot 50 'yu di Korsou' staakte donderdagavond het vreedzaam protest, en trok naar cafe Nachtwacht in Pietermaai. De klandizie van dat cafe bestaat vooral uit blanke Nederlanders, zoals ook het geval is bij De Tropen, Cinco, Mambo Beach en Pleincafe Wilhelmina. Vervolgens werden de klanten belaagd en bekogeld met stenen. Een lichtgetinte Curacaoenaar werd getroffen door een baksteen. Tevens werden auto`s beschadigd.
De daders zijn vermoedelijk onopgeleide, armoedige Antillianen, vatbaar voor de opruiende taal van politici als Helmin Wiels (Pueblo Soberano).
Verslag in Amigoe.
Hoofdredactioneel commentaar.
Ik heb tijdens de vorige vier maanden op Curacao geen hinder gehad van xenofobie. Nadesja, die paardrijles geeft op de manege, kreeg vorig weekend wel te maken met een schuimbekkende Antilliaan. Ze bekeek het luxe appartement dat haar was toegewezen, en dat zich op vijf minuten rijden van de manege bevindt. Haar metgezel Somicha, zij geeft duikles bij het Hilton hotel, probeerde een praatje te maken met de buurman. De man beweerde eerst dat hij geen Nederlands sprak. Somicha probeerde het vervolgens in het Spaans en vroeg of de honden altijd zo luidruchtig en onophoudelijk blaffen. Dat zinde de buurman niet. Hij ging plots schreeuwen en raaskallen over "jullie makamba's". Nadesja besloot wijselijk dat ze nooit meer voet wil zetten in die buurt. Ze blijft op de manege wonen.
Carine heeft problemen met haar computer. Ik stelde voor Windows xp opnieuw te installeren, maar tijdens dat proces bleek de hard disk te lijden onder 'unrecoverable errors'. Zaterdag bezochten we de winkel Tapirama om een nieuwe hard disk te kopen. De verkoper had kennelijk een pestbui. Dat kan iedereen overkomen, maar bij verkopers op Curacao gebeurt het toevallig net dagelijks onder werktijd. Hij mompelde apathisch en verklaarde dat er geen schijven meer in voorraad waren van 80 gb. Dat moesten we maar geloven. De schijf die hij ons aansmeerde heeft een capaciteit voor 160 gb en vereist een "sata" aansluiting. Daar is de pc van Carine niet op berekend. Maandag bleek het gelukkig wel mogelijk te zijn om de disk om te ruilen voor een ouderwetse "ata" schijf.
Zondag was Ingrid jarig. Ze had een tv op de porch gezet en samen met de buurman van boven (Hans Vaders) keken we naar de finale van het ek voetbal. Hans kijkt ook graag tennis en wist me te vertellen dat enkele cafe's hun tv momenteel afstemmen op Wimbledon. Later schoven Peter Spliet (de uitbater van de appartementen Mooi Hofi) en Ingrids broer Ronald ook aan. Ronald was behoorlijk zwijgzaam. Peter bleef hem vragen stellen maar slaagde er niet in om per antwoord meer dan drie woorden los te krijgen. Ronald woont in Bonam, naast Jongbloed, en gaf me een lift naar Brievengat. Onderweg zweeg ik gezellig met hem mee.
2 juli is Dia di Himno i Bandera: Dag van het volkslied en de vlag.
Sinds vorige weekend hangt aan mijn waslijn de vlag van Curacao.
Muurschildering op het Keukenplein te Punda.
Huis te Pietermaai.
Beschilderd huis te Pietermaai.
Bouwval te Pietermaai.
Kanon in het Maritiem Museum te Scharloo.
Replica van de Koningin Emmabrug in het museum.
Hal van het Maritiem Museum.
Terwijl dit schip voorbij voer, verslikte ik me in een ijskoude Polar op het terras van het Iguana Cafe. 
Kat van de manege.
