Curacao

Op 2 december 2009, door de Verenigde Naties uitgeroepen tot ' International Day for Abolition of Slavery', voltrok zich op Curacao een wonder. En als het geen wonder was, dan was 't op zijn minst een geval van 'bruha', zwarte magie.
Vorige week dinsdag huurde ik bij Divi Divi Car Rental een auto. De grijze Ford oogde weliswaar anders en vooral ouder dan de blinkend witte wagen op de website, en het bleek een automaat terwijl ik gewend ben aan manueel, maar een zachte prijs van 45 gulden per dag laat ook de klachten verzachten.
Op dinsdag en woensdag hobbelde de wagen over de wegen van Curacao, over de kraters, putten, barsten en ribbels. Emigranten die Nederland verlaten omdat ze het 'te druk' vinden en omdat ze de files beu zijn, moeten een andere bestemming zoeken dan Curacao. De belangrijkste wegen in het oostelijk deel banda riba zijn permanent overbevolkt. Op de Gosieweg, Schottegatweg (ook 'ring' genoemd), Caracasbaaiweg en Winston Churchillweg geldt een maximale snelheid van 60 kilometer per uur, met hier en daar uitzonderingen tot 80 km/u. Van de vroege morgen tot een uur of zeven 's avonds is het echter amper mogelijk om harder te rijden dan 30 km/u. Deze wegen, met uitzondering van de ringweg, bevatten slechts één rijbaan per richting. De ringweg telt twee banen per richting, en de weghelften zijn van elkaar gescheiden door een vangrail. Het roestige metaal is niet geplaatst voor de sier, maar om te voorkomen dat bestuurders keren. Op de overige wegen komen ze op de gekste momenten langszij of overdwars geschoten.
Op donderdag trachtte ik de auto door een smalle poort te sturen, en op dat moment blokkeerde het stuur. Daardoor botste de Ford tegen de roze muur naast de poort. Ondanks de lage snelheid was de lak aan de rechter voorkant van de auto beschadigd, en de roze verf op de muur had een vrolijke herinnering nagelaten.
Ik liet een kennis bellen met de verhuurder. Kennelijk heeft hij gezegd dat ik de auto moest laten staan, en dat verder rijden zou geschieden op eigen risico. De kennis heeft die vermaning niet aan mij gemeld. Die avond reed ik met veel pijn en moeite naar huis. Het stuur vergde een krachtige behandeling, alsof de wielen in beton waren geklonken.
Dichtbij huis begaf de radio het, en ook de lichten vielen uit. De wagen kwam schokkend vooruit en reageerde met vertraging op mijn handelingen. Voor een verkeerslicht op de Snipweg besloot ik de motor opnieuw te starten. Daarna blies de Ford zijn laatste rookwolken uit.
De politie signaleerde de stilstaande, onverlichte wagen. Ik verklaarde de situatie aan de agenten. De verhuurder kwam even later, en ook mijn gastvrouw Carine was van de partij. Zo stonden er plots vijf mensen op het kruispunt van de Snipweg, tussen de helverlichte reclameborden. Gezellig, dat typisch tropische buitenleven.
Op vrijdag belde ik de verhuurder. Hij was van mening, dat ik de kosten van alle reparaties moest betalen aangezien ik zijn waarschuwing had genegeerd. Het betrof reparatie van de lakschade, van het geblokkeerde stuur, van de problemen onder de motorkap en de kosten van de takelwagen. Op dat moment kon hij de totale kosten niet melden.
Op woensdag 2 december belden we hem wederom, met de stille hoop om een klein bedrag retour te krijgen, en met de intentie om de hoorn op de haak te smijten zodra hij nog meer geld zou eisen. We maakten een afspraak op zijn kantoor om 15 uur. Het kantoor heeft een oppervlakte van tien vierkante meter, en toch kreeg hij het voor elkaar om het contract te verliezen. Zaken als fiscale administratie zijn voor hem waarschijnlijk even vreemd als apk-keuringen.
Toen voltrok zich het wonder. Ik voorzag een lange discussie met veel gevloek in Papiamento, maar de verhuurder erkende dat ik recht had op het geld van 14 dagen huur, en van dat bedrag trok hij slechts 150 euro af.
Wellicht besefte hij dat ik de weg was opgestuurd met een ondeugdelijke wagen, of hij was bevreesd vanwege de betrokkenheid van de politie, of de reparaties zijn verricht door illegale Haitianen. Hoe dan ook, de malafide verhuurder kwam tot inkeer, en is dat geen fraai staaltje 'bruha'?


De stranden van Curacao. De noordkust bestaat uit rotsen, en daar is de zee ruwer.

Volle maan tijdens een wandeling langs de zoutpannen van Jan Thiel.

Snek nabij de aula van de Universiteit van de Nederlandse Antillen.

Vers zout.


Piscadera baai.

Het Snek Book, over de ruim 350 sneks op Curacao.