Curacao

Een maand of twee geleden, tijdens mijn bezoek aan het Sea Aquarium, kocht ik een grote kaart van Curacao. De manege bleek twee straten verwijderd te zijn van Landhuis Jongbloed. Curacao is bezaaid met landhuizen, vanwaar eeuwen geleden de slaven in de gaten werden gehouden door de 'shon' (heer, meester).
Sommige landhuizen zijn vervallen en verkruimelen geleidelijk in de vergetelheid. Sommige landhuizen zijn wel opgeknapt en bevatten enkele authentieke meubelen. En sommige landhuizen worden geexploiteerd als museum, danszaal of restaurant. Ik was benieuwd wat er is gebeurd met Landhuis Jongbloed.
Drie weken terug probeerde ik het landhuis te bereiken via de Cassandraweg. Het spoor liep dood. Afgelopen zaterdag probeerde ik het via de Ajaxweg, aan de andere kant van de manege. De weg stopte bij een rommelig en hobbelig erf. Het hek was geopend zodat ik het erf kon betreden, vergezeld door een keffend blaffertje en een blaffende keffer. Een man kwam me tegemoet en vroeg wat ik zocht. Ik vroeg de weg naar Landhuis Jongbloed, waarna hij zei dat ik naar de andere kant van de straat moest oversteken. Vervolgens sloot hij het hek. De honden blaften enthousiast door, of juist beteuterd omdat ze nog meer hapjes wilden nemen van mijn enkels.
De andere kant van de Ajaxweg kwam echter uit op een grasveld met aan de randen ondoordringbare struiken. Ik liep terug en bedacht nieuwe routes naar het landhuis, tot er achter me op de Jongbloedweg meermaals werd getoeterd. Een groene auto kwam langszij, en het bleek Ingrid te zijn. Ze bracht een bekende naar de supermarkt Mangusa. Zo kwam er voorlopig een einde aan mijn speurtocht.

Later die middag heeft Ingrid op het binnenplein bij haar woning mijn haar geknipt. In een tropisch gebied voelt iets te lang haar al snel aan als wanstalig lang. Mijn nek produceert nu, doordat het niet meer deels wordt bedekt door haar, dagelijks tien liter minder zweet.
We aten bij Rijsttafel Indonesia. Zo'n handige naam maakt uitleg over de keuken en het menu overbodig. De kleine rijsttafel (40 gulden) omvat 15 gerechten in kleine porties. De grote rijsttafel beslaat zo`n 25 gerechten, en dat past amper op één tafel. Het personeel is daadwerkelijk Indonesisch en staat klanten te woord in het Engels.

Recentelijk is een site gelanceerd waar lokale restaurants worden beoordeeld: Smullen op Curacao.



"Ik waak voor m'n baas." Deze waakhonden schrikken niemand meer af. Vijf dode honden bij een huis in de Ajaxweg. Het is heus geen diepe slaap. Anders had ik niet geruisloos het huis mogen passeren.

De plaats waar mijn verblijf op Curacao begon: de vliegbanen van Hato Airport. Foto genomen vanaf het terrein van Airport Hotel.

Een van de vele ongeasfalteerde wegen in de 'kunuku' (het landelijke deel van Curacao).

Deze leguaan viel maandag van het dak van mijn appartement. Na een minuut was hij weer op krachten en klom hij via de stenen en de boom weer op het dak. Taaie beesten. Het vlees van leguanen schijnt taai te zijn als draadjesvlees.

Op het dak kan de leguaan nieuwe avonturen beleven. De kat van de manege doet er soms een dutje.