Curacao

Helaas is er al een Klein Curacao, anders zou dat een geschikte naam zijn voor het winkelcentrum in Brievengat. Alles wat elders op het eiland is te vinden, is ook daar te vinden. Een KFC, een Subway, sneks, een tankstation (Vanddis), een supermarkt, een kerk, restaurants, een drogisterij, een internetcafe en ook een kledingwinkel. Zaterdag besloot ik een kijkje te nemen in die kledingwinkel, Rashonable. Verbazingwekkend veel kleding is uitgevoerd met lange mouwen en pijpen. Een van de verkopers kwam direct gretig op mij af. Een blanke in de zaak, dat is voor ondernemers altijd interessant.
Het aanbod van shirts in de maat xl was beperkt, en ik had niet genoeg geld bij me voor een bonte blouse. Uiteindelijk telde ik 30 gulden neer voor een zwart shirt met bling bling en groene glittergel.

Op de manege wordt het steeds levendiger. In maart en april gingen de huurders niet zoveel met elkaar om. De huidige huurders zoeken elkaar wat vaker op. Ook deze samenstelling valt weer rap uit elkaar, want Eddy vertrekt komend weekend, Bard het weekend daarna en twee dames hebben al een nieuwe woning gereserveerd. Eddy is in Curacao met zijn nichtje. Terwijl zij haar stage uitvoert, ligt oom op het strand. Vorige dinsdag is Mandy gearriveerd, een meid van rond de 20 met een vervaarlijke hond. Het beest heet Hannes, maar omdat hij me zo onguur aankijkt noem ik hem Hassan. Mandy is op het eiland vanwege een weddenschap. Haar ouders denken dat ze binnen zeven maanden gedesillusioneerd terug zal keren naar Nederland. Sinds dinsdag werkt ze in cafe De Tropen. Het uurloon is zeven gulden (2,60 euro) maar gezien de lengte van haar rokjes zal ze meer verdienen aan de fooi.


Achterste rij: Iris (die op Curacao haar scriptie heeft geschreven voor de titel bachelor of human resources management), Eddy.
Onder: Bard, ik, Nadesja (voor minstens een half jaar op de manege om paardrijles te geven).