Curacao

Aanschouw het Polar mysterie! De populaire pils uit Venezuela is op Curacao alomtegenwoordig. Lege blikjes en flesjes liggen in de struiken, de gevel van menig "snek" bevat een geschilderde witte Polarbeer, alle restaurants schenken Polar en de fabrikant sponsort culturele en sportieve evenementen zoals het voetbalfestijn Polar Cup, eind mei. In de supermarkt Bon Bini kost een blikje Polar 1,25 Naf, terwijl Amstel 1,75 kost en Heineken ruim 2 Naf. Zes blikjes, verenigd in een stukje plastic, kosten 7 Naf.


Naast het blauwe blikje biedt Bon Bini soms ook een zilverkleurig blikje aan. Tussen de blikjes bestaan twee andere verschillen: het zilveren blikje is kennelijk niet "imported" (het bier zwom zelf over de Caribische zee), en het zilveren blikje bevat 295 ml in plaats van 237 ml.

Het zilveren blik bevat bijna 25% meer vocht en kost eveneens 1,25 Naf. Uiteraard slaan Antillianen ladingen tegelijk in van het zilveren blik, en zodra de voorraad op is grijpen ze mokkend naar het blauwe blik. De zilveren blikjes zijn slechts enkele dagen beschikbaar, en vervolgens een paar weken niet.
Hoe zit het Polar mysterie in elkaar? Waarom biedt Bon Bini twee blikjes aan met een verschillend volume voor dezelfde prijs? Waarom exporteert Polar zowel de blauwe blikjes, die expliciet zijn bestemd voor het buitenland, alsook de kennelijk inheemse zilveren blikjes? Beschikt Polar, of Bon Bini, over briljante marketingmensen? Geven de marketeers consumenten met opzet een valse prijsperceptie, zodat ze meer blikjes kopen? Het wordt niet aangekondigd wanneer de zilveren blikjes weer te koop zijn. Liefhebbers van Polar moeten zelf bij het schap met bier kijken, en als ze daar teleurgesteld constateren dat de zilveren blikjes verkocht zijn, kopen ze een blauw blikje als troost. Het mysteriemes snijdt aan twee kanten.
Of is het geen listige promotionele tactiek en berust het verschil volledig op willekeur. Op Curacao is alles mogelijk, en ik weet alvast dat ik nooit de ware toedracht zal weten.