Curacao

Vorige week werden de wateren van Curacao doorkliefd door een marineschip uit Paraguay. De bemanning van de 'Capitan Miranda' had gelukkig geen kwaad in de zin, zodat de aan boord aanwezige kanonnen niet hoefden te bulderen. Het schip is in 1930 gebouwd in Cadiz, Spanje en wordt sinds 1977 exclusief gebruikt om jonge mariniers te bekwamen in zeilen en navigeren. Tevens meert de Miranda hier en daar aan om te fungeren als varend museum.
De kadetten hebben kennelijk talent, want het schip was netjes geparkeerd in de Annabaai en niet per ongeluk in Aruba of Bonaire. Voor wie het echt wil weten: de Capitan Miranda is 60,4 meter lang, 8 meter breed, weegt 720 ton en kan een snelheid bereiken van 10 knopen, waarvoor 750 pk wordt ingezet.
Bard, wiens vader marinier is, verlustigde zich eraan dat het oppervlak van een marineschip wordt beschouwd als drijvend grondgebied van het land van herkomst. Met andere woorden: afgelopen donderdag waren Bard en ik gedurende een klein half uur in Paraguay. Mooi land hoor, Paraguay, maar wel een beetje wiebelig.

Kajuit voor officieren.

Nadat ik Antillianen had zien voetballen, tennissen en kickboxen, werd het tijd om zelf een balletje te slaan of trappen. Of werpen, bijvoorbeeld op een een van de tien banen van Tropical Bowling 3000 in Zeelandia. De 3000 in de naam verwijst misschien naar het volume van de muziek in de zaal.

Op de linkerbaan waren twee Antillianen in de weer met polssteunen, speciale bowlinghandschoenen en aparte ballen. Het duo oogde professioneel en geoefend, zeker toen de vrouw een lange aanloop nam en de bal gracieus, zonder ook maar één millimeter op te stuiteren, over de houten vloer liet rollen en tollen. Ik bond echter niet met hen de strijd aan, maar met Bard en de Brabantse Pascalle. Mijn eerste twee worpen sinds drie jaar brachten twee strikes op het scorebord:

Daarna was de magie verdwenen en had ik ook geen uitschieters meer nodig om de belagers ruim achter me te houden: