Curacao

Mijn bekenden in Nederland, als ze zich mij nog herinneren, zullen het beamen: ik ben geen lastige eter. En anders zullen mijn nieuwe bekenden in Curacao dat beamen. Een kop behangplak met varkensstaart? Ik heb het verorberd. Een lading ondeskundig verschroeid, tweederangs vlees van Bon Bini snek? Ik heb het achter de kiezen. Een paar ons mierzoete snoep gemaakt van kokos en suiker (kokada), dat op de zwarte lijst staat bij tandartsen? Ik heb het verteerd.

Gisteren heb ik echter voor het eerst iets weggegooid. Voorheen kocht ik mayonaise van het merk Kraft. Daar was ik ontevreden over vanwege de scherpe en zure smaak. In de schappen van Bon Bini zag ik mayonaise staan van Heinz. Ten minste houdbaar tot oktober 2008. In mijn appartement draaide ik het deksel van de pot. De bovenkant van de pot was verstopt door een plak gele gelei. Onder de ranzige plak was de mayonaise korrelig en stug. Wellicht bedoelt Heinz 2008 in de Chinese jaartelling? Vermoedelijk zijn alle potjes mayonaise, ook van de andere merken die naast Heinz waren opgesteld, door de hitte aangetast. In Bon Bini zijn airco`s actief, maar de containers waarin de lading is verscheept ontberen waarschijnlijk koeling. Het potje Hellmann's mayonaise (een merk van Unilever) dat mijn buurman in de koelkast had staan, oogde ook niet al te fris. Hij omschreef de lucht van mijn Heinz mayo als "verfverdunner".

Hopi abominabel!


Leerlingen op Antilliaanse middelbare scholen buigen zich over dezelfde examens, opgesteld door CITO, als leerlingen in Nederland. Het tijdsverschil maakt echter fraude mogelijk. Een Nederlandse leerling kan `s ochtends, nadat hij een examen achter de rug heeft, een e-mail met informatie sturen naar zijn Antilliaanse makker. Vervolgens weet de Antilliaanse scholier welke onderwerpen wel en niet worden behandeld, of hij ontvangt een reeks antwoorden op meerkeuzevragen.
Het Vespucci College op Curacao verhindert deze vorm van fraude door leerlingen onder te brengen in een hotel. Tassen worden geleegd, zodat alle mobieltjes en laptops buiten bereik zijn. Op de dag van het examen worden ze naar school geëscorteerd. De geslaagden ontvangen overigens een diploma van het Montessori College te Nijmegen, want daar zijn ze ingeschreven. Staatssecretaris Van Bijsterveldt wil deze constructie verbieden.

In de Amigoe van 14 mei 2008 staat een bericht over de viering van moederdag in de gevangenis Bon Futuro. De gedetineerden in blok 6 mochten hun moeders ontvangen. In blok 6 zijn gevangenen met gedragsproblemen gevestigd, en "velen van hen zitten een straf uit wegens moord". Een band speelde gospel, terwijl de gevangenen hun moeders "publiekelijk om vergeving vroegen voor het leed dat ze hen hadden aangedaan". Hartsverscheurend.

Op 24 mei mocht ik weer één jaar toevoegen aan mijn leeftijd. De manege stroomde vol met verrukte en blije mensen, en als dank voor hun meelevendheid zette ik enkele tafels neer vol lekkernijen.

Gefopt :) De oplettende lezer herkent de betekenis van SDK op de vuilnisbak: Sentro Deportivo Korsou (Sportcentrum Curacao). Op 22 en 24 mei werden in het voetbalstadion van SDK vier wedstrijden gespeeld tijdens het toernooi Chippie Polar Cup.

Net op tijd was Curacao weer voorzien van Polar pils, anders zouden de dorstige supporters het toernooi wellicht boycotten. Het Antilliaans Dagblad meldde afgelopen woensdag dat een Venezolaans containerschip enkele dagen in de haven bleef liggen, en vanwege de bemoeienis van president Hugo Chavez pas na vijf dagen werd ingeklaard. Chavez vreest namelijk dat Venezuela teveel producten exporteert, waardoor er te weinig overblijft voor het eigen volk. Proost Hugo, masha danki dat je ons alsnog een paar Polartjes gunde.

Aan het toernooi namen vier teams deel: FC Groningen, een selectie van Antilliaanse spelers, een selectie van Surinaamse spelers en het Braziliaanse Flamengo EC. Slechts één speler van Nederlandse Antillen maakt deel uit van de selectie die medio juni aantreedt tegen Haiti. Het betreft de keeper Wencho Farrel, die pas twee interlands heeft gespeeld. De selectie is dus het b-team van een b-team.
De naam Flamengo op het affiche is eveneens misleidend. De grasmat werd niet betreden door het profteam Flamengo, waar Braziliaanse grootheden speelden als Romario, Bebeto, Adriano en Socrates, maar door een amateurclub die is vernoemd naar het grote voorbeeld.
Het toernooi kreeg de gewenste finale: Groningen tegen Nederlandse Antillen. Binnen een kwartier was de stand 2-2 na blunders over en weer, daarna nam Groningen het heft in handen en een kwartier voor tijd werd het duel beslist: 4-2.

Rondom het stadion werd drank verkocht alsook hotdogs, gebraden vlees, friet, snoepgoed en blauwgele t-shirts. Eén hotdog met zuurkool en saus, verpakt in een bakje van piepschuim, was te krijg voor slechts drie gulden. Hetzelfde bedrag was vereist voor een blikje Polar.
Tot zover geen klachten. Als ik echter zo hoogmoedig mag zijn om Antillianen één advies te geven, dan is het: ontwikkel commerciele vaardigheden! Ondernemingen op Curacao zijn zo onhandig en nalatig in het aanprijzen van goederen, lokken van klanten, verlenen van service, lanceren van promotionele acties, transparant communiceren. Menig snek heeft ergens een slecht verlichte, versleten prijslijst hangen, zodat alleen de vaste klanten weten wat men er kan kopen. Bon Bini plakt lukraak nieuwe prijsstickers op artikelen, zodat je middels archeologisch onderzoek moet ontdekken of de prijs is gestegen of gedaald. In een Chinees restaurant (gevestigd in een bouwval dat, zo schreef ik eerder, aan elkaar hangt van zoetzure saus) heb ik tien minuten gezeten en gewacht tot ik werd bediend, maar het personeel keek liever naar de televisie. In advertenties worden geen exacte adressen genoemd. Kledingzaak "Wulfsen & Wulfsen" meldt in Amigoe dat er vestigingen zijn in "Punda en Promenade" en verder moet je het zelf maar uitzoeken. Telecombedrijf UTS verlaagt het tarief van internet en verhoogt tegelijk het tarief van telefonie, zodat klanten zonder internet, in regel niet het meest welvarende deel van het eiland, de dupe zijn.

En als er eens nieuwe commerciele trucs worden toepgepast, dan zijn het de verkeerde. Tijdens de Polar Cup kon pas drank worden besteld als eerst guldens werden omgeruild voor waardebonnen. Ook tijdens het Food and family festival op 30 april werd dit systeem gehanteerd. Allicht worden klanten sneller bediend als de cassiere geen geld hoeft te wisselen. De bruto wachttijd blijft echter hetzelfde, want eerst moet de klant plaatsnemen in de rij voor waardebonnen. Bovendien neemt de irritatie toe als de weg naar drank wordt geblokkeerd door niet één maar zelfs twee wachtrijen.
De bedoeling is uiteraard dat bezoekers een grote stapel bonnen aanschaffen, om zo te voorkomen dat ze bij elk drankje moeten plaatsnemen in beide wachtrijen. Zo garandeer je een hogere minimale afname per klant. Handige truuk, maar niet klantvriendelijk.


Elke snek op Curacao bevat charmant traliewerk.

Versiering op 24 mei.


De facade van Bon Bini supermarket. Achter de facade gaat een onooglijke loods schuil.

Bon Bini zit zonder Polar! Sinds een kleine week zijn zowel de grote als kleine blikjes Polar uit de supermarkt verdwenen. Het Parlementair Overleg Koninkrijksrelaties en het onderzoek naar de Isla raffinaderij moeten maar even wachten, Curacao heeft nu een dringender probleem.

Om de dorstige dagen te doorstaan heb ik geinvesteerd in enkele blikjes malta. Onder de drie schappen met bier zijn twee schappen ingeruimd voor malta. De smaak van malta kan slechts via één term adequaat worden beschreven: roggebroodsap. Malta schijnt in de tropen gretig aftrek te vinden. Ook in bijvoorbeeld Nigeria is het drankje zeer gewild, en heeft Amstel zelfs een website geopend waar Nigeriaanse liefhebbers van Amstel Malta kunnen meedingen om een rol in een Nigeriaanse film.
De bemoeienis van Amstel met malta verraadt dat het drankje verwant is aan bier. Het brouwsel is echter in tegenstelling tot bier niet vergist, en bevat daardoor geen alcohol. Ook in Bon Bini is Amstel Malta verkrijgbaar, evenals moutdranken van Polar (Maltin), het Arubaanse Balashi en het Deense Vita Malt. Op de website van Vita Malt prijken drie donkere drinkers, die niet zo Deens ogen.
Malta vereist enige gewenning, en vanwege de zoetheid is het niet de ideale dorstlesser. De drank is echter wel voedzaam, en dat biedt kansen op de Nederlandse markt met zijn talloze haastige consumenten die geen tijd willen nemen om een fatsoenlijke boterham te smeren. Ik heb al de slogan bedacht: "Tijdgebrek of hoge nood? Drink vloeibaar roggebrood!"


Maandag was ik met mijn metgezellen op de manege Bard en Pascalle in het cafe De Tropen, waar elke maandag diverse teams elkaar bekampen tijdens de "quiz night". Na een half uur hadden we genoeg gezien. De vragen waren te specialistisch ("Hoeveel wagens met een motor van Ferrari haalden de eindstreep in de vorige Formule 1 grand prix?") en doordat elk team het antwoord op een papier moest inleveren, was het ook niet spannend om te zien. De quiz zou levendiger zijn als de teams direct een antwoord moeten geven, waarbij het snelst gegeven goede antwoord punten oplevert.
Overigens was het bezoek aan De Tropen niet geheel mislukt, want ik heb er een smakelijke mixed grill en warme strudel genuttigd voor nog geen 30 Naf.
Daarna wilden we het happy hour van het TMF Cafe in de wijk Salina bezoeken, maar het cafe was even onvindbaar als het station op mijn televisie. De volgende halte was Mambo Beach. We waren net op tijd om te zien dat het laatste plukje personeel vuilnis verzamelde en de luiken sloot. We lieten ons niet zomaar isoleren van het nachtleven op Curacao en reden plankgas naar Soprano's Piano Bar in het Rif Fort te Otrobanda. Daar hebben we geprofiteerd van het happy hour van 23 uur tot middernacht, terwijl een klein Australisch mannetje piano speelde en liedjes vertolkte van onder meer Robbie Williams en de onvermijdelijke Beatles.
De route naar de in Punda geparkeerde auto was ontoegankelijk gemaakt doordat de pontjesbrug was geopend. Pascalle vreesde dat de brug pas in de ochtend weer zou sluiten. Ik zei dat Punda en Otrobanda geen vijandige stadsdelen zijn zoals Oost- en West Berlijn en dat de pontjesbrug niet de functie heeft van de Berlijnse muur. De brug is normaliter 's nachts ook begaanbaar. Pas na enkele minuten werd duidelijk waarom de brug was geopend: een gigantische olietanker vaarde door de Annabaai.

Pontjesbrug at night.

Van vrijdag 16 mei tot en met zondag 18 mei is Willemstad het toneel van het Caribbean Navy Festival. En omdat het helemaal niet nodig is om een inheems festival een Engelse naam te geven, wordt ook wel naar het evenement verwezen als de Vlootdagen.
Tijdens de vlootdagen zijn onder meer enkele schepen van buiten en binnen te bezichtigen, Nederlandse en Antilliaanse mariniers geven informatie en demonstraties, voor kinderen is een klimwand opgericht en op zondag vindt de Koninginneloop plaats. Het parkoers van tien kilometer voert langs de drie bruggen die naar onze Nederlandse koninginnen zijn vernoemd. Tien kilometer rennen onder de tropische zon - ook al gaat het inschrijfgeld naar het goede doel, dat is iets te veel van het goede.

Het marineschip Van Galen.Mariniers kunnen ook steeldrums navigeren.

De vlootdagen hadden niet ieders aandacht.

Wedstrijdje broekhangen. Deze man werd uit zijn rolstoel getild en verpulverde vervolgens het record, en maakte ondertussen salto`s.

Jong geleerd is oud gedaan?


Blikjes met de Nederlandse driekleur omgooien; dit spel zal de Curacaose oppositiepartijen wel bevallen. Van Chippie naar Amstel en weer terug. Reclamebord aan de rand van het Brionplein in Otrobanda.
Ik droeg weer het shirt met de blauwgele vlag van Curacao. Op dit shirt heb ik echter geen recht. "Yu di Korsou" (Kind van Curacao) is de trotse benaming voor mensen die op Curacao zijn geboren en getogen.


Restaurant De Gouverneur schenkt tijdens de Vlootdagen de cocktail Submarine.
Zo te zien 40% zeewater, 40% zeewier en 20% motorolie.
Een van de meest trendy restaurants van het eiland: Cinco. Elke zaterdag een Indonesisch buffet, onbeperkt eten voor 42,50 Naf.

Als welvarende toerist is het eenvoudig om lol te hebben op Curacao, om de rekening te betalen bij Pizza Hut, een uurtje te bowlen, naar The Movies te gaan, met de auto naar Christoffelpark te rijden, een sportevenement te bezoeken, elke dag twee en soms drie kranten te kopen.

Voor een aanzienlijk deel van de inwoners zijn bovenstaande pleziertjes echter onbereikbaar. Het CBS van de Antillen onderscheidt acht inkomensgroepen. Het grootste deel van de Curacaose beroepsbevolking valt in de categorie 1.001 tot 1.500 Naf (360 tot 540 euro). Ruim 51% van de beroepsbevolking verdient minder dan 2.000 Naf (720 euro). Trek daar zo'n 600 Naf huurkosten vanaf, 500 Naf voor boodschappen, 100 Naf voor telefoon, gas, stroom en water, 100 Naf voor benzine, 100 Naf voor verzekeringen, 100 Naf voor reparaties en vervangingen, en dan wordt het ook met een zuinige levensstijl akelig krap. In deze berekening heb ik kosten voor kinderen buiten beschouwing gelaten. In 2006 bedroeg in Nederland het kindertal per vrouw 1,72. In Curacao kwam het kindertal in 2006 uit op 2,1.

Voor alle Antillianen wordt het leven merkbaar duurder. Niet geleidelijk, maar met grote, pijnlijke klappen. De prijs voor benzine wordt in twee etappes verhoogd met 40 cent per liter, de prijs voor diesel stijgt in drie etappes met 70 cent. Vlak voor 12 mei, de dag van de eerste etappe, waren de literprijzen voor diesel 105 cent en voor benzine 202 cent. De prijsstijgingen bedragen dus 67% en 20%. Dat is niet mals, zeker gezien het ontbreken van een serieus alternatief, want op het eiland zijn geen fietspaden aangelegd en de dienstregeling van het openbaar vervoer is mager.
En als dat niet genoeg is voor een knock out, heeft Aquelactra nog enkele klappen in petto. Vanaf 26 mei wordt de literprijs van water verhoogd met 8% en elektriciteit wordt 19% duurder.

Vorige week werden de wateren van Curacao doorkliefd door een marineschip uit Paraguay. De bemanning van de 'Capitan Miranda' had gelukkig geen kwaad in de zin, zodat de aan boord aanwezige kanonnen niet hoefden te bulderen. Het schip is in 1930 gebouwd in Cadiz, Spanje en wordt sinds 1977 exclusief gebruikt om jonge mariniers te bekwamen in zeilen en navigeren. Tevens meert de Miranda hier en daar aan om te fungeren als varend museum.
De kadetten hebben kennelijk talent, want het schip was netjes geparkeerd in de Annabaai en niet per ongeluk in Aruba of Bonaire. Voor wie het echt wil weten: de Capitan Miranda is 60,4 meter lang, 8 meter breed, weegt 720 ton en kan een snelheid bereiken van 10 knopen, waarvoor 750 pk wordt ingezet.
Bard, wiens vader marinier is, verlustigde zich eraan dat het oppervlak van een marineschip wordt beschouwd als drijvend grondgebied van het land van herkomst. Met andere woorden: afgelopen donderdag waren Bard en ik gedurende een klein half uur in Paraguay. Mooi land hoor, Paraguay, maar wel een beetje wiebelig.

Kajuit voor officieren.

Nadat ik Antillianen had zien voetballen, tennissen en kickboxen, werd het tijd om zelf een balletje te slaan of trappen. Of werpen, bijvoorbeeld op een een van de tien banen van Tropical Bowling 3000 in Zeelandia. De 3000 in de naam verwijst misschien naar het volume van de muziek in de zaal.

Op de linkerbaan waren twee Antillianen in de weer met polssteunen, speciale bowlinghandschoenen en aparte ballen. Het duo oogde professioneel en geoefend, zeker toen de vrouw een lange aanloop nam en de bal gracieus, zonder ook maar één millimeter op te stuiteren, over de houten vloer liet rollen en tollen. Ik bond echter niet met hen de strijd aan, maar met Bard en de Brabantse Pascalle. Mijn eerste twee worpen sinds drie jaar brachten twee strikes op het scorebord:

Daarna was de magie verdwenen en had ik ook geen uitschieters meer nodig om de belagers ruim achter me te houden:

Sinds woensdag herbergt de manege een nieuwe toerist. De Brabantse Pascalle heeft echter geen appartement gehuurd, maar bewoont een studio naast de kantoorruimte in het hoofdgebouw. Van de zes appartementen op rij zijn er momenteel vier verhuurd. Begin maart waren ze allemaal bezet. De zomervakantie nadert, en dat betekent dat het aantal stagiairs op Curacao geleidelijk afneemt. Wellicht tot tevredenheid van de Antilliaanse jongeren die op zoek zijn naar een vakantiebaan.
Pascalle blijft drie weken op het eiland en wil in die periode zoveel mogelijk attracties en bezienswaardigheden bezoeken. Voor de vrijdag bleek het Sea Aquarium op het programma te staan. Ik vroeg hoffelijk of ze mijn gezelschap zou waarderen, waarbij ik uiteraard geheel niet dacht aan de gratis rit die het me zou opleveren, en zo geschiedde het dat ik om 10 uur `s ochtends vetrok naar het zuiden van Curacao.
Het Sea Aquarium (waar Dolphin Academy een onderdeel van is) omvat onder meer zeeleeuwen, dolfijnen, pelikanen, talloze vissen en verpleegsterhaaien. De dieren worden regelmatig publiekelijk gevoederd, en de zeeleeuwen en dolfijnen zijn getraind om wonderlijke capriolen uit te halen.

Geanimeerde toespraak van meneer Zeeleeuw. Ik stel voor dat we 150 zeeleeuwen benoemen tot lid der Tweede Kamer. Het wekelijkse 'vragenuurtje' op televisie zou er van opknappen.

Deze zeeuleeuw kan op commando dansen, hobbelen, een ring apporteren, zijn tong uitsteken, klappen en geluiden maken. Waar houdt het vermogen op van een zeeleeuw? Misschien kunnen ze ook soep koken, stofzuigen, administratief werk verrichten en een bus besturen.
Het dansje van de zeeuleeuw lijkt me overigens een schaamteloze kopie van het ritueel dat de Tsjechische tennisser Radek "the worm" Stepanek uitvoert na een overwinning.


Stepanek nadat hij in Rome Roger Federer heeft bedwongen met 7-6 7-6 (9 mei 2008).


Een "nurse shark" verorbert twee visjes, bevestigd aan een metalen ring. Uiteraard zonder weerhaakjes.

Acne? Gangreen? Vis over datum? Nee, deze verwondingen zijn opgelopen tijdens het minnespel. Zodra verpleegsterhaaien paren gaat het er hardhandig aan toe.


Als je een haai aait, is het niet zo fijn om te merken dat de instructeur een arm in het gips heeft.

Zodra toeristen terugkeren van vakantie, is het eerste waar ze over vertellen, en het eerste waar hen naar wordt gevraagd, hoe het weer was op de plaats van bestemming. Als de bestemming Curacao is, dan is het overbodig om te praten over het weer. Vaste prik dagelijks rond de 30 graden, ongeacht het winter is of zomer.
Nu in Nederland ook zwoel, plakkerig en zomers weer heerst, kan ik vast zonder naijver op te wekken enkele details vertrekken over het weer op Curacao.
Het weerstation bij Hato registreerde vorig jaar 73 natte dagen. De gemiddelde temperatuur kwam uit op 29 graden Celsius. Februari was de koudste maand: 24,2 graden. De maximale temperatuur was 36,9 graden en de minmale temperatuur 22,3 graden, op 12 september. De maand met het hoogste aantal zonuren per dag was juni: tien uur en zes minuten. In december hadden de dagen de minste zonuren: zeven uur. De windsnelheid was gemiddeld 20,2 km/u.

Stel dat ik een Antilliaanse man was, voor een half jaar als toerist in Nederland, zou het dan ook zo snel zijn gelukt om Nederlanders te vinden die de tijd nemen om over hun land en leven te vertellen, en om locaties te tonen waar ze graag komen? Zou ik dan ook zo snel worden uitgenodigd om bij hen thuis een maaltijd te nuttigen, of zouden ze dan ook zonder omwegen instemmen om uit eten te gaan? Ik heb zo mijn vermoedens.
Zo af en toe kan ik wat terugdoen voor alle altruistische en gastvrije hulp die ik ontvang. Vorige week heb ik de laptop 's nachts laten zwoegen om een dvd van Nijntje te downloaden, voor een neefje van Carine. Het jochie had het geanimeerde konijn nog nooit eerder gezien, maar was dolblij met haar avonturen. Nadat hij enkele episodes had gezien bij Carine thuis, sprak hij daarna op de achterbank van zijn vaders auto alleen nog maar over Nijntje.
Carine is er opgetogen over dat de jongen daardoor tegelijk meer in aanraking komt met de Nederlandse taal.
Voor Carine zelf heb ik kopieen gemaakt van dvd`s over spirituele zaken, zoals 'The secret'.
Voor Vanessa, waar ik af en toe via internet mee correspondeer, heb ik een sollicitatiebrief gecontroleerd en gecorrigeerd. Voorlopig bezorgt haar studie te veel hoofdbrekens om tijd te besteden aan frivoliteiten.

Zondag werd de wireless router weer eens geteisterd door een storing. De router kiest altijd het meest onmogelijke moment voor een defect: vlak voor of tijdens het weekend, als er geen personeel aanwezig is om het apparaat te herstarten. Bard stelde voor, niet geheel serieus mag ik hopen, om kortsluiting te veroorzaken op het complex. Ik vond een minder agressieve maar even stiekeme weg om een herstart te forceren. Via het adres 192.168.1.1, standaard het ip-adres van routers, was het een koud kunstje om in te loggen op het control panel van de Linksys modem. Daarna scheidden twee knoppen ons van een verbinding: release en renew.

Ook de fysieke beveiliging op het complex bleek niet geheel op orde te zijn. Het kostte Bard twee weken om te ontdekken dat hij voor zijn voordeur dezelfde sleutel gebruikte als voor het washok. Iedereen op de manege heeft echter een sleutel voor het washok. Oftewel: iedereen had toegang tot het appartement van Bard. En daarvoor, van alle vorige bewoners. Hij heeft de kwestie gemeld bij de beheerders, en dinsdagmiddag werd zijn voordeur voorzien van een ander slot. Over de kwetsbaarheid van de router hebben we, in ieders belang, wijselijk gezwegen.

Afgelopen donderdag, 1 mei, woonde ik met Carine de premiere bij in Luna Blou van de toneelvoorstelling Belly B, uitgevoerd door Toneelgroep Theatrum. Het stuk is gebaseerd op het gelijknamige kinderboek van Mirjam Oldenhave, uitgegeven in 2004. Hoofdpersoon Demi is een schuchter meisje, dat uitgroeit van danseres in de band Belly B tot de gevierde zangeres en frontvrouw. Grote delen van de dialogen zijn op rijm gezet. Dat maakt het voor de jonge acteurs wat eenvoudiger om het te onthouden.
Toch is het geen kinderachtige voorstelling. Fenomenen als Idols, roem en modellen worden met een satirische blik benaderd. Een van de liedjes heeft als refrein: "Dat is wat je bent, cijfers en maten, je bent niets meer dan een reeks meetresultaten." Gaandeweg de vertelling leert Demi dat ze niet moet proberen een ideaal 'type' na te leven, maar haar eigen identiteit moet behouden. Voor de acteurs, allemaal rond de 12 jaar oud, is het een uiterst relevant verhaal, en ik hoop dat het hen helpt om het belang van faam en imago te relativeren.


Zaterdag was het knokken geblazen. In de gymzaal van het sportcentrum SDK namen kickboxers uit Suriname het op tegen boxers uit Curacao. Vooraf legde de presentator DJ Tico het verschil uit tussen kickboxing en Thai kickboxing. Bij laatstgenoemde variant is het toegestaan om knietjes in het kruis of de buik van de tegenstander te planten. Helaas had een van de junior kickboxers niet naar de uitleg geluisterd. In zijn demonstratiepartij vloerde hij de opponent, waarna hij triomfantelijk zijn handen in de lucht stak. De jury had een knietje geconstateerd, zodat de winnaar werd gediskwalificeerd, en de verliezer, terwijl hij kermend van de pijn op de mat lag en door artsen werd behandeld, tot winnaar werd verklaard.
De senioren vochten wel volgens de regels van Thai kickboxing. Een andere bijkomstigheid is dat tijdens Thai kickboxing Thaise muziek weerklinkt. Het deed me denken aan muziek die slangenbezweerders gebruiken: nerveus gepiep van een rietfluit en hypnotiserend getrommel.
Buurman Bard en ik zagen vier gevechten, telkens wat spannender en heviger, waarbij rake klappen vielen en de kickboxers, nadat ze elkaar gedurende drie rondes van twee minuten de kop van de romp probeerden te slaan, zodra de laatste gong had geklonken elkander gebroederlijk omhelsden.

Onderweg naar SDK. Wie nog niet wist of in Curacao statiegeld wordt geheven, weet het nu wel.

Aanschouw het Polar mysterie! De populaire pils uit Venezuela is op Curacao alomtegenwoordig. Lege blikjes en flesjes liggen in de struiken, de gevel van menig "snek" bevat een geschilderde witte Polarbeer, alle restaurants schenken Polar en de fabrikant sponsort culturele en sportieve evenementen zoals het voetbalfestijn Polar Cup, eind mei. In de supermarkt Bon Bini kost een blikje Polar 1,25 Naf, terwijl Amstel 1,75 kost en Heineken ruim 2 Naf. Zes blikjes, verenigd in een stukje plastic, kosten 7 Naf.


Naast het blauwe blikje biedt Bon Bini soms ook een zilverkleurig blikje aan. Tussen de blikjes bestaan twee andere verschillen: het zilveren blikje is kennelijk niet "imported" (het bier zwom zelf over de Caribische zee), en het zilveren blikje bevat 295 ml in plaats van 237 ml.

Het zilveren blik bevat bijna 25% meer vocht en kost eveneens 1,25 Naf. Uiteraard slaan Antillianen ladingen tegelijk in van het zilveren blik, en zodra de voorraad op is grijpen ze mokkend naar het blauwe blik. De zilveren blikjes zijn slechts enkele dagen beschikbaar, en vervolgens een paar weken niet.
Hoe zit het Polar mysterie in elkaar? Waarom biedt Bon Bini twee blikjes aan met een verschillend volume voor dezelfde prijs? Waarom exporteert Polar zowel de blauwe blikjes, die expliciet zijn bestemd voor het buitenland, alsook de kennelijk inheemse zilveren blikjes? Beschikt Polar, of Bon Bini, over briljante marketingmensen? Geven de marketeers consumenten met opzet een valse prijsperceptie, zodat ze meer blikjes kopen? Het wordt niet aangekondigd wanneer de zilveren blikjes weer te koop zijn. Liefhebbers van Polar moeten zelf bij het schap met bier kijken, en als ze daar teleurgesteld constateren dat de zilveren blikjes verkocht zijn, kopen ze een blauw blikje als troost. Het mysteriemes snijdt aan twee kanten.
Of is het geen listige promotionele tactiek en berust het verschil volledig op willekeur. Op Curacao is alles mogelijk, en ik weet alvast dat ik nooit de ware toedracht zal weten.

De vrijmarkt tijdens Koninginnedag was vrij bescheiden van omvang. Het Brionplein in Otrobanda was grotendeels onbenut, en het strookje straat langs de Emmabaai in Punda wordt voor meer dan de helft ingenomen door terrassen. Zo af en toe werd in een kraampje tweedehands rommel uitgestald, maar verder betrof het alleen maar ongebruikte handel.
In Amsterdam struikel je tijdens Koninginnedag over de bierpompen en provisorische snackbars. In Willemstad ondervond de gevestigde horeca op 30 april heel wat minder concurrentie. Geen wonder, want zoals ik eerder heb geschreven kun je in het bebouwde deel van Curacao sowieso geen stap zetten zonder te stuiten op alweer een 'snek'. Voor nog meer aanbieders is er simpelweg geen ruimte.

Om 14 uur begon het muziekfestijn op de Scharlookade. De band The Lions, uit Curacao, speelde prima reggae. De studentikoos ogende zanger trapte regelmatig zijn wahwah-pedaal in voor een funky gitaarsolo. Reggae en gitaarsolo`s horen bij elkaar als een triangel en death metal, maar daardoor klonk het niet minder prettig. De band speelde onder meer covers van Stir it up (Bob Marley) en Night nurse (Gregory Isaacs). Een paar uur later bracht Los Presidentos bachata ten gehore, en ook deze band nam een bekend nummer onder handen: Que bonita es esta vida.

In de namiddag reden Carine en ik naar het International food and family festival te Rust & Burgh. Het terrein ligt pal naast de tennisbanen van sportcentrum Asiento, waar Bolivia werd verslagen door de Makamba Antillen. Het festival wordt elk jaar georganiseerd op 30 april en 1 mei en heeft geen direct verband met Koninginnedag, maar draagt wel bij aan de feestvreugde. In Punda was er een evenwichtige verhouding tussen Nederlanders en Antillianen. In Rust & Burgh legden de Nederlanders het af met 99% versus 1%. Stom van ze, want daardoor hebben ze geen Venezolaans broodje vlees geproefd. Het witte broodje lijkt op een pita met een luchtige, krokante laag als bij een appelflap. Van binnen is het brood smeuig als fijngestampte rijst. Voorts waren er kraampjes met voedsel uit onder meer Thailand, Suriname, Japan, China en uiteraard de kuminda krioyo (inheemse keuken).