Curacao

Hier zijn alvast wat foto's van Koninginnedag in Willemstad.

Nadat ik deze Antillianen zag in oranje shirts, beantwoordde ik hun geste door bij de eerste gelegenheid een shirt te kopen met de kleuren van de vlag van Curacao.
Scharlookade, waar een podium was geplaatst voor het Oranje Festival.

Brionplein, het centrale plein van Otrobanda. Jongeren daagden elkaar uit om op de klanken van hiphop te stuiteren, rollen, kruipen, schudden, trillen, kruipen draaien en springen. File op de pontjesbrug.

In december wordt op Curacao de verjaardag van de goedheiligman gevierd, en vandaag is de beurt aan de goedheiligvrouw Beatrix. Het koningshuis is op de Nederlandse Antillen en Aruba misschien wel geliefder dan in Nederland. Dat uit zich onder meer in de namen van plaatsen en objecten: de hoofdstad van Aruba is Oranjestad, en Willemstad (vernoemd naar koning Willem III) herbergt de Wilhelminabrug, Julianabrug en Emmabrug alsook het Beatrixplein in de wijk Emmastad. In diverse etalages van winkels te Punda werd in de afgelopen weken oranje kleding uitgestald. Geen maffe petjes, duikbrillen en toeters maar degelijke shirts en korte broeken. En er zijn geen cabaretiers als Hans Teeuwen of satirische programma`s als Koefnoen om de koninklijke familie te bespotten.
Alhoewel, de tekening van Beatrix op de voorkant van de programmagids voor Koninginnedag komt in de buurt van een spotprent. Aan de andere kant: het kekke hoedje in de kleuren van de Antilliaanse vlag is voor Beatrix juist zeer ingetogen.

De bonte en veelkleurige fauna op Curacao vertoont zich in drie gedaantes. De eerste categorie omvat dieren die, buiten de invloed van mensen, komen en gaan waar en wanneer ze willen. Het betreft vogels, leguanen, hagedissen, muizen, mieren, vliegen, muggen en kakkerlakken. Deze volgorde van de diersoorten hangt samen met hun invloed op mijn moordlust. Vogels durf ik geen veertje te krenken, mieren verdelg ik alleen als ze in huis komen en voor kakkerlakken heb ik altijd en overal geen genade.
De tweede categorie omvat dieren die komen en gaan op speciaal voor hen bestemde locaties. Honden blijven binnen de omheining van het woonerf, herten hebben geen reden om Christoffelpark te verlaten en flamingo's baden hun pootjes in de "flamingo area" bij St. Willibrordus.
De derde categorie omvat dieren die niet kunnen komen en gaan. Ze zijn opgesloten, zoals de dolfijnen in Dolphin Academy en de vogels, apen, wasbeertjes en ezels in Parke Tropikal. Zondagmiddag liep ik met een nieuwe buurjongen, Bard, via het Kabouterbos naar de gratis en kleinschalige dierentuin. Bard geeft als stagiair les in de Engelse taal aan de International School of Curacao.

Deze papegaai was in een zwijgzame bui, zelfs een 'bon bini' of 'bon tardi' was hem teveel.
Vast geen papiamentugaai.

Als in Nederland het regenwater over de ruiten stroomt, bomen krom staan van de wind en tien warme kruiken nog niet genoeg bescherming bieden tegen de kou, dan is het verleidelijk om in bed te blijven liggen vanwege de knusse warmte. In Curacao is het juist verleidelijk om in bed te blijven vanwege de koelte. Althans, zolang de airconditioning zijn werk doet.
Tijdens mijn eerste nacht op de Antillen was ik ietwat te enthousiast met het afstellen van de airco. 16 graden Celsius leek mij een aangename temperatuur. Tijdens Nederlandse nachten is het tenslotte dikwijls kouder in huis. Ik vergat dat ik slaap onder een dunne overtrek die niet is opgevuld met een dekbed, en dan kan 16 graden aanvoelen als een gure poolwind. Kippenvel in de tropen.
Vlak na het ontwaken bekijk ik pagina 101 van NOS Teletekst. Vanmorgen werd de lijst aangevoerd door een bericht met de titel: "Kamer verwijt Curaçao laks bestuur".
Het volledige bericht:
-
Een ruime Kamermeerderheid vindt dat
Curaçao de milieuvervuiling door de
Isla-olieraffinaderij onvoldoende
aanpakt. De Kamer vindt dat er sprake is
van onbehoorlijk bestuur.

GroenLinks zegt dat er jaarlijks zo'n
18 mensen door de vervuiling sterven. En
honderden mensen worden ziek. Alleen al
deze maand gebeurde het twee keer dat
een giftige rookwolk ontsnapte uit de
sterk verouderde raffinaderij.

De Kamer zegt dat het eilandbestuur
geen gebruik van de hinderwetvergunning
maakt en wil daarom uitleg van het
kabinet. De raffinaderij is van groot
economisch belang voor Curaçao.
-

Een groep parlementariers wil dat staatssecretaris Bijleveld uitlegt waarom ze niet ingrijpt en Curacao zelf het probleem laat oplossen, terwijl het klip en klaar is dat het de eilandsraad niet lukt om het op te lossen. Het is onduidelijk wat de omvang is van het economische belang van Isla, welke maatregelen de Venezuelaanse oliemaatschappij nam of gaat nemen om de overlast te beperken, en omwonenden geven wel aan dat hun gezondheid lijdt onder de uitstoot van de gassen, maar ze maken geen vuist richting de politiek. Ronald van Raak (SP) is een van de kritische parlementariers. Tijdens mijn studie was hij mijn docent voor de module "cultuurpessimisme". Afgelopen januari trok Van Raak tijdens een debat over de inzet van politie bij voetbalwedstrijden een oranje hesje aan. Zal hij dit keer de Tweede Kamer betreden met een rokende fakkel?


Boven Ingrid woont de Nederlandse journalist, auteur, ex-leraar en neerlandicus Hans Vaders. Vandaag heb ik twee boeken van hem gekocht, uiteraard voorzien van handtekening. Daarover meer zodra ik de boeken heb gelezen.

Twee weken geleden versloeg het tennisteam van de Nederlandse Antillen het nationale team van Bolivia met 3-2. De omschrijving "tennisteam van de Nederlandse Antillen" klinkt eenduidiger dan het is. De twee spelers, Tatuhey en Van Haasteren, hebben namelijk net zoveel met de Antillen te maken als sneeuw op tweede paasdag. Ik heb inmiddels meer dagen op Curacao gespendeerd dan het duo tezamen.
Het is twijfelachtig of de Antilliaanse tennisbond door Nederlanders op te stellen, zich heeft gehouden aan de regels van de internationale tennisfederatie ITF. Momenteel tracht een aantal Nederlandse meiden zich te plaatsen voor de Olympische Spelen op het onderdeel hockey, onder de banier van de Nederlandse Antillen. De dames overtreden geen regels, maar de Nederlandse hockeybond verleent geen ondersteuning aan hen en de directie heeft zelfs zijn afkeer uitgesproken over het initiatief.
De ITF is betreffende het mondiale landentoernooi Davis Cup minder coulant. Om voor een land uit te komen, moet een speler beschikken over een paspoort van dat land en moet hij twee jaar achtereen in dat land hebben gewoond. Het is mogelijk dat de tennisbond in allerijl twee paspoorten heeft gedrukt, maar het is onmogelijk om het duo met terugwerkende kracht twee jaar in de Antillen te laten wonen.
Wellicht beargumenteert de tennisbond dat de Antillen een onderdeel zijn van het Koninkrijk der Nederlanden, en dat Tatuhey en Van Haasteren daarom, als ingezeten van dat koninkrijk, gerechtigd zijn om de kleuren van de Antillen te verdedigen. De Schotse toptennisser Andy Murray speelt bijvoorbeeld voor het team van het Verenigd Koninkrijk. Het verschil is, dat England, Schotland, Wales en Noord-Ierland niet met een apart team deelnemen aan de Davis Cup, terwijl Nederlandse Antillen en Aruba wel participeren als aparte landen. Daarmee verspelen ze m.i. het recht om spelers op te stellen uit een ander deel van het koninkrijk.
ITF onderzoekt de kwestie momenteel. De krant Amigoe schreef onlangs dat ITF heeft laten doorschemeren dat de selectie van Nederlanders wordt goedgekeurd. Ik ben benieuwd naar de argumentatie.
Deze perikelen waren niet ontstaan als de tennisbond een overeenkomst had gesloten met de Antilliaanse spelers Rojer en Winklaar. Zij waren ook in staat geweest om Bolivia opzij te zetten. Volgens de tennisbond vroegen de heren, met name Rojer, een te hoog bedrag aan startgeld. Amigoe heeft vernomen dat Rojer tussen de 3.500 en 4.500 dollar eiste. Enkele dagen na deze bekendmaking schreef de vader van Rojer een brief naar Amigoe. Hij betwistte niet het genoemde bedrag, maar verbaasde zich erover dat Amigoe daarvan op de hoogte was. De tennisbond had namelijk beloofd de bedragen geheim te houden, ook als de onderhandelingen zouden mislukken.
Het is begrijpelijk dat Rojer verzocht om de hoofdprijs. Zijn loopbaan in het enkelspel ziet er somber uit. Het lukte hem voor het laatst om een wedstrijd te winnen in het hoofdtoernooi van een challenger (de eerste divisie van het mondiale tennis) in maart 2007. Tennissen kost hem meer dan dat het oplevert. De Davis Cup geeft hem de kans om wel te glorieren en wat geld op te strijken.
De tennisbond heeft nu de retourtickets moeten betalen van Tatuhey en Van Haasteren, plus de kosten van het verblijf. Zo komen de kosten aardig in de buurt van het door Rojer gewenste bedrag. Had Rojer gespeeld, dan hadden Antillianen echt trots kunnen zijn op de overwinning, en was er geen vrees voor mogelijke diskwalificatie.
Na de Olympische Spelen willen de sportbonden van Nederland en de Ned Antillen strengere regels opstellen over de speelgerechtigdheid van sporters.

Nog meer perikelen. De chauffeurs van de grote bussen, in dienst van busbedrijf ABC, hebben vorige week een gunstige nieuwe cao afgesloten. De chauffeurs van de kleine busjes willen ook hun inkomens verhogen. Momenteel kost een ritje, ongeacht de afstand, 1,75 Naf. Afgelopen maandag reed ik 's avonds vanaf Brievengat naar Otrobanda via een busje en moest ik 2,50 Naf betalen. Misschien is dat het avondtarief, of wie weet moest ik een premie afstaan voor het geopende raam. De chauffeurs eisen dat ze een hoger tarief mogen hanteren en dreigden om donderdag te staken. Bellen tijdens het rijden is evenals in Nederland verboden, maar mijn chauffeur kon het niet laten om zijn rinkelende mobiele toestel op te nemen. Daarnaast reed hij geregeld met slechts één hand aan het stuur, terwijl hij zijn andere arm naar achter stak om geld aan te nemen.

De afwezigheid van Dushi is opgemerkt door het tuig en ongedierte. Gedurende twee weken heb ik geen levende kakkerlak gezien in huis, en woensdagavond kroop er eentje vlak naast me over de muur. Ik moet die vrouw vragen of ik Dushi een uurtje per week mag lenen voor de schoonmaak.

Vorige maand heb ik onbewust bijgedragen aan een nieuw record! In maart arriveerden bijna 58.000 passagiers op luchthaven Hato, en vertrokken er 59.600 reizgers. Nooit eerder kreeg Hato gedurende één maand tijd zoveel passagiers te verwerken. Ik dank de andere 117.599 passagiers voor hun medewerking.

Ook zonder te reizen is het mogelijk om levende beelden te zien van Willemstad. Klik hier.

Dushi is foetsie. Ze is niet verzwolgen door de paarden, verdwaald in het Kabouterbos of gepikt door een andere katnapper, maar opgenomen in een Nederlandse gezin op Curacao. Terwijl ik aan de tafel op de porch aan het werk was, kwam een jongen langs met het verzoek of hij de poes mee naar huis mocht nemen. Even later voegde zijn moeder zich bij ons, en ze vertelde dat het gezin reeds een kat verzorgt van ongeveer dezelfde leeftijd, evenals een hond.
Ik vroeg of ze Dushi onmiddellijk wilden meenemen, stiekem hopend dat de moeder zou antwoorden dat het geen haast had en ze over een paar weken zou langskomen met de kattentas. Maar het had wel haast, en zo was ik een kwartier later plots gescheiden van Dushi.
Geen nagels meer in mijn benen bij elke stap die ik zet, geen gemekker meer zodra ik de koelkast open, geen ronkend dekentje maar op schoot, geen bewaker meer op de drempel om kakkerlakken te weren. Ayo Dushi mi gusta ta cubo í mi ta desea bo lo mihor.


Voor de liefhebbers is hier een kaart van Curacao met een hoge resolutie.

Afgelopen donderdag maakte ik bij de pinautomaat naast Bon Bini een foutje dat me duur kwam te staan. Ik wilde een bepaald bedrag invoeren, maar drukte per ongeluk op een knop waardoor er ineens 25 Naf de automaat uitrolde. Een 'choller' (zwerver) kan misschien met 25 Naf weer een week vooruit. Een decadente westerse toerist heeft meer nodig, alsmaar meer. Per transactie brengt ABN Amro 2,25 euro in rekening. Dat bedrag was ik dus tweemaal kwijt aan de chollers van ABN. Bovendien, zo zag ik daags daarna via een online bankoverzicht, bleek de koers van de euro ten opzichte van de Naf te zijn veranderd. In mijn nadeel!

Eigenlijk betreft het de koers van de euro ten opzichte van de Amerikaanse dollar, want de Antilliaanse gulden is gekoppeld aan de dollar. Om 18:14 was de koers: 1 euro = 2,8089888 Ang. Om 18:15, slechts 60 seconden later, deden de razendsnelle mondiale economische wetten zich gelden en kreeg ik voor 1 euro nog maar 2,8085154 Ang. Een verslechtering van 0,01685%, schandalig!
Tien dagen geleden besloot het Nederlandse kabinet dat Bonaire deels onder curatele wordt gesteld. Zorg eerst maar eens voor een altijd stijgende euro!

Eindelijk, na zeven weken op Curacao, ben ik kopje onder gegaan in het heldere water van de Caribische zee. Vervolgens heb ik enkele sprintjes gezwommen alsof ik een haai ontvluchtte, en dat moet ik bekopen met lichte spierpijn. Maar dat is het waard, want wat is het een geweldige plaats voor watersport. Het water heeft dag in dag uit een aangename temperatuur, en het weer leent zich ook vrijwel altijd voor een koele duik.
Op Curacao wordt niet genoeg gesport, want een balletje trappen op een grasveld is onmogelijk omdat het ongezond heet is en doordat het gras is verteerd door de zon; en beulen op de toestellen in een koel fitnesscentrum is voor veel Antillianen simpelweg onbetaalbaar. Fietsen op de smalle en hobbelige wegen is suicidaal, en wandelen kan pas langer dan een kwartier als je een koelbox met drank meesleept. Zwemmen is de ideale oplossing: goedkoop, eenvoudig en effectief betreffende de verbranding van calorieen.
Ik was bij Playa porto Mari (vakje f6 op deze kaart, vlak onder San Willibrordo), ook geliefd bij leguanen:


Op de terugweg zag ik ruim een dozijn geiten kwiek over de weg huppelen bij het "Training & development center". Worden ze soms opgeleid tot blindegeleidegeit?


Op elke hoek van elke Curacaose straat is een 'snek' te vinden, een kiosk waarin gekoelde drank en snacks worden verkocht. De sneks sluiten rond 23 uur, maar de nachtelijkse snoeperds kunnen terecht bij een 'truki pan', een mobiele snek. Ik red me prima met de mix di fruit:

Doordeweeks maak ik weinig mee wat ik niet ook in Nederland had kunnen beleven. Gelukkig maar, anders zou ik zintuigen tekort komen en murw worden van een overvloed nieuwe indrukken. Komend weekend ga ik waarschijnlijk voor het eerst zwemmen, en ik wil naar Westpunt of een natuurpark. Tevens zijn er evenementen in het verschiet die aan een datum zijn gebonden, zoals Koninginnedag, het Caribbean Navy Festival medio mei en de herdenkingsdag van de opstand in 1969, eind mei. De rustige dagen zijn slechts stilte voor de passaatwind.

Afgelopen woensdag vlak voor 16 uur ging ik met mijn laptop op het terrasje bij het plein van de manege zitten. De wireless verbinding is daar stabieler, en dat werkt prettiger. Rond 18 uur keerde ik terug bij mijn appartement. Aan een haak van de brievenbus was een plastic tas gebonden. In de tas zat een tros bananen, een pakket sinaasappelen en een blikje kattenvoer. Bezorgd door de fruitfee! Of door Ingrid, de plaatsvervanger op aarde van de fruitfee. Morgen wil ze mijn kleren en beddengoed ophalen en laten wassen bij een stomerij. Vanmiddag kreeg ik van haar een pot zuurkool. Ze ontpopt zicht tot mijn tropische pleegmoeder. Nog even en ik kan om zakgeld vragen.

Dit is een "karchi prepaga" van Chippie, aanbieder van mobiele telecom.

Op het kaartje van 10 gulden prijkt de Antilliaanse sprinter Churandy Martina. Het Nederlands Antilliaans Olympisch Commité en de centrale regering hebben Martina 300.000 gulden ter beschikking gesteld, waarmee hij zich kan voorbereiden op de zomerspelen. Nederlandse Antillen heeft in de geschiedenis van de Olympische Spelen slechts één medaille gehaald: zilver op het onderdeel windsurfen door Jan Boersma in 1988. Martina krijgt twee kansen om een medaille te winnen: op de 100 en 200 meter.

Na een week of drie is het weer tijd voor een rondje langs de Nederlandstalige Antilliaanse kranten. Daar zijn er twee van: Amigoe en Antilliaans Dagblad. De Telegraaf verschijnt in een 'Caribische editie', maar het enige verschil met de Nederlandse editie is dat de advertenties specifiek zijn gericht op inwoners van de Antillen. Op de achterkant van de krant van zaterdag 5 april staat bijvoorbeeld een advertentie van de Diabetes Vereniging Curacao, en een vacature van het Antilliaans Dagblad. De Caribische editie wordt lokaal gedrukt, zodat de krant evenals in Nederland bij het krieken van de dag kan worden opengeslagen.
De oudste krant in het Papiamentu is La Prensa. Ook Extra, Vigilante en nog enkele andere titels zijn voor mij onleesbaar. Deze kranten worden behalve in winkels ook verkocht op straat en zijn, zo heb ik vernomen, wat activistischer van aard.

De advertenties zijn meestal in het Nederlands, maar Engels is niet ongebruikelijk. De laatste pagina van Amigoe van 1 april heeft drie Engelstalige advertenties: voor DirecTV, Curacao Casino en een vacature van Rent a Chef.

Het meest prominente onderwerp van de laatste weken is de raffinaderij Isa, die wolken smog over Willemstad blaast, ziektes aanwakkert, hoognodig onderhoud vergt en voor veel burgers een doorn in het oog is. Isla (Refineria di Korsou) is in handen van de overheid en wordt verhuurd aan de staatsmaatschappij Petroleos de Venezuela SA (PdVSA). Tien dagen geleden hield Isla een rampoefening, zonder omwonenden vooraf voldoende op de hoogte te stellen. Zodra de sirenes loeiden en explosies hoorbaar waren, moesten zij maar gokken dat het een oefening betrof.

De Nederlandse staatssecretaris Bijleveld (Koninkrijksrelaties) meent dat Curacao de toestanden met Isla zelf moet oplossen. De stichting Schoon Milieu Op Curacao (Smoc) meent dat het onverantwoord is om de milieuproblematiek omtrent Isla over te laten aan de overheden van Curacao en Nederlandse Antillen.



In maart constateerde ik dat een verrassend groot deel van de auto's op het eiland gloednieuw is en afkomstig van Europese fabrikanten. Toch zijn Aziatische merken in de meerderheid, zoals ik vooraf vermoedde. Ene Hitzig Bazur heeft van ruim 1.000 passerende auto`s het merk en model genoteerd. De marktleider is Toyota met 19%, op twee staat Mitsubishi met 11% en nummer drie is Hyundai met 10%. Ook bevestigt Bazur mijn observatie dat er relatief veel pick-up trucks worden benut: 13%, waarvan 33% afkomstig is van Toyota.

Alles goed en wel, hoor ik de lezers brommen, maar waar blijft Dushi?
Vooruit dan maar:

In de nacht van zaterdag op zondag besloot een moedige shetlander dat hij zich niet langer zou laten ketenen en opsluiten. Diep in de nacht ontsnapte hij uit zijn hok, de vrijheid tegemoet. De pony had echter niet gerekend op twee thuiskerende jongedames. Zij hielden de pony staande, en het beest gaf zich definitief gewonnen toen amazone Dushi zijn rug besteeg.

"Volgende keer gebruik ik de zweep."

De op Curacao geboren schrijver Boelie van Leeuwen omschreef het eiland eens als: "schraal als het lichaam van een opgroeiende jongen; weerbarstig van droogte en verschroeid door het licht." Het kleurrijke Punda en Otrobanda weerleggen deze beschrijving, maar een groter deel van Curacao bestaat uit kunuku (platteland). Willemstad toont het moderne gezicht van Curacao, en de tegenpool is de onherbergzame mundi (wildernis). De schakel tussen stad en wildernis is kunuku. De ruige heuvels, dorre grond en ongeordende struiken van de mundi zijn zo goed en kwaad als het ging voorzien van asfalt en vaak zelfgebouwde huizen.
Zondag heb ik vanuit de auto een strook kunuku bezichtigd.

Het huis van de ouders van Ingrid.

Sinds poes Dushi mijn appartement bewaakt heb ik geen levende kakkerlak meer in huis gezien. Om het werk voor Dushi wat makkelijker te maken heb ik vandaag de vloer geboend met het in Curacao vervaardigde schoonmaakmiddel Casita. Ook het wasmiddel Jab wordt gemaakt in industrial park Brievengat, dat 28 hectare grond omvat. Een andere prominent bedrijf op het park is Fruku, fabrikant van vele soorten vruchtensap.

En alweer heeft een nationaal team van Nederlandse Antillen een ander Zuid-Amerikaans land over de knie gelegd. Werd twee weken geleden het nationale voetbalteam van Nicaragua naar huis gestuurd met een smadelijke nederlaag, dit keer werd geen genade getoond voor het tennisteam van Bolivia.

Vrijdag begon de play-off in de Americas zone group II. De 22-jarige in Renkum geboren Romano Tatuhey had geen kind aan Mauricio Doria Medina: 6-3 6-4 6-4.
De 21-jarige Alexander Blom, nummer 1.092 van de mondiale ranglijst, had zijn zes voorgaande partijen in de Davis Cup allemaal verloren. Tegen José-Roberto Velasco was hij hard op weg om voor de zevende maal het hoofd te buigen. Na twee verloren sets moet Velasco zijn bevangen door de hitte, of zijn drankje was vergiftigd. Hoe dan ook, ineens won Blom twee sets op rij met 6-0, en in de vijfde set trok hij nipt aan het langste eind: 4-6 2-6 6-0 6-0 7-5.
In 2005 speelde Blom trouwens in de Davis Cup tegen de Braziliaan Guestavo Kuerten, drievoudig winnaar van Roland Garros. Het werd 6-1 6-3 6-2 voor 'Guga'.

Zaterdag vormden Romano Tatuhey en Martijn van Haasteren het dubbel. Aan de andere kant van het net stonden de Boliviaanse Mauricio's: Doria Medina en Estivariz. Dit duel in het sportcentrum SOV Asiento heb ik vanaf de tribune gevolgd. Ondanks de gratis toegang was de opkomst matig. Een kleine 100 man waren rond 10:30 present om het Antilliaanse team naar de overwinning te klappen, stampen en juichen. De psychologische oorlog brak reeds uit tijdens het spelen van de volkslieden. De nationale hymne van Bolivia werd aangekondigd, de Bolivianen klemden hun handen al devoot tegen het hart, en vervolgens bleef het zo'n vijf minuten stil. Voor het Antilliaanse en ook het Curacaose volkslied werd de microfoon overgedragen aan een zangeres. De vogels in de nabijgelegen bomen waren er stil van.
De eerste set was een snelle prooi voor het Antilliaanse duo. Eén break was voldoende, en het team kreeg zelf geen enkel breakpoint tegen. De twee bleken complementair te zijn: Van Haasteren is een fragiele speler die graag het net opzoekt om te volleren, terwijl Tatuhey krachtigere slagen in huis heeft en zich meer thuis lijkt te voelen op de baseline.

In de tweede set verzuimden ze om de breakpoints te benutten, maar wederom werden de Bolivianen geen breakpoints gegund. In de tie-break ging het gruwelijk mis: bij een voorsprong van 6-2 werden vier setpoints op rij niet benut. De Bolivianen werkten ook nog een vijfde en zesde setpoint weg, en waren zelf koelbloedig genoeg om de tie-break te winnen met 10-8. Het duo uit Bolivia had trouwens de beste serveerder in huis. Geen idee wie het was, dus laten we hem Mauricio noemen.
In de derde set slaagde Bolivia er voor het eerst en laatst in om de service van Ned Antillen te breken. Geen ramp, want AHO (Antillas Holandesa) had daarvoor al een breakpoint tegen Bolivia benut. In de tie-break werd een achterstand van 3-4 omgebogen in winst: 7-5.
De vierde set leverde zelfs twee breaks op voor Tatuhey en Van Haasteren. Het duo speelde agressiever, en ballen die in de voorgaande sets nog in het net verdwenen of uit het veld zeilden, werden omgezet in loepzuivere 'winners'.

Bolivia degradeert naar groep III, terwijl Nederlandse Antillen het in 2009 weer mag proberen in groep II. De Antilliaanse tennisbond schijnt in onmin te leven met de Antilliaanse sterspeler Rojer (zo'n drie jaar terug de nummer 250 van de wereld). De bond moet ervoor zorgen dat Rojer volgend jaar wordt geselecteerd, anders krijgt NA weer een pijnlijke nederlaag te verwerken zoals eerder dit jaar tegen Ecuador (4-1).

Missie volbracht.
Voor het begin van de dubbelpartij wisselden beide landen cadeautjes uit.
Martijn van Haasteren geeft het racket de schuld.
Hij lijkt een beetje op de voormalige nummer 1 van de wereld Juan Carlos Ferrero.

Romano Tatuhey haalt uit met zijn backhand.


De huurders van de appartementen op de manege kwamen vrijdag tezamen voor een barbecue. Op de verpakking van de 'ligther fluid' staat dat je de vloeistof niet moet sproeien op gloeiende kolen. Deze foto bewijst dat de pyromaan met de demonische blik het etiket niet heeft gelezen.




Vanwege alle grappen over gebraden poes smeekt Dushi om genade.

Ook de woensdagavond bracht ik door met Ingrid, maar ditmaal was het lastiger om een aantrekkelijke activiteit en lokatie te kiezen. Musea, parken, winkels, stranden en evenementen zijn immers gesloten, verlaten of afgelopen zodra Curacao is gehuld in duisternis. Om 19:30 werd in het pand van Carmabi, een biologisch onderzoeksinstituut, een lezing gehouden over duurzame preservatie van de Curacaose natuur. Ik had al het vermoeden dat Ingrid weinig belangstelling zou hebben, en toen ik haar informeerde over de lezing maakte ze inderdaad niet prompt rechtsomkeert om zich naar Carmabi te haasten.

Haar kleine woning bevindt zich op minder dan 50 meter van Kura Hulanda. Dat is een hotel, restaurant, park en museum in handen van de zakenman Jacob Gelt Dekker. Behalve zakenman is Gelt Dekker ook publicist, en net als Theo van Gogh overkwam in Nederland is hij inmiddels bij diverse bladen en kranten niet meer welkom. Hij is waarschijnlijk de bekendste op Curacao wonende Nederlander. Otrobanda is door zijn investeringen behoorlijk opgeknapt en gemoderniseerd, en zonder zijn bemoeienis was het nog steeds een verpauperd stadsdeel waar geen fatsoenlijk bedrijf zich wil vestigen. Toch is hij op Curacao eerder berucht dan beroemd, en dat komt door zijn columns en boeken waarin hij de Antilliaanse elite er stevig van langs geeft en opzettelijk beledigt onder het mom van 'de waarheid verkondigen'. Zijn imperium omvat eveneens een casino. De schoorsteen kan niet roken van alleen maar filantropie.

De kwetsbare voordeur van Ingrids huis.


Ingrid had vis in huis maar kon geen tijd of geld of zin vinden om ook groenten te kopen en genoeg rijst te prepareren. Uit eten was de oplossing. Na een wandeling door Otrobanda belandden we bij Bahia Seafood & Steakhouse. Dit restaurant kijkt uit op de Sint Annabaai en de welbekende gekleurde huisjes van de Handelskade. Een trompettist speelde deuntjes van The Beatles, terwijl achter hem op een gigantische flatscreen twee Amerikaanse honkbalteams elkaar bekampten.
Ingrid bestelde een New York strip steak van 16 oz. Ik wist niet hoeveel dat is uitgedrukt in gram, maar bij het zien van de enorme lap vlees werd de betekenis van oz me duidelijk: ontzettend zwaar.
Na mijn aanvaring met de jambo behangplaksoep durfde ik een tijdje geen Antilliaanse gerechten meer te bestellen. Bij Bahia zag ik 'keshi yeni' op de kaart: een taartje van kaas, gevuld met groenten en vlees. Heerlijk! Wie het zelf wil maken, kan hier een recept lezen.

Daar ben ik ook weer van Naf.

Een echt Antilliaans toetje is quesillo, een op pudding lijkende substantie met de smaak van vanille en badend in stroop. En als garnering een halve kers. Onderstaande quesillo is te koop in Bon Bini voor 5 Naf. Recept: klik hier (onderaan de pagina).

Dit zijn de strandstoelen op Mambo Beach, dat door Nederlanders is gekaapt en daarom een andere naam verdient: Makamba Beach. Op dit strand treffen Nederlandse stagiairs en toeristen elkaar, op deze zandkorrels is een veilig en vertrouwd blank getto gesticht. Komende Koninginnenacht treedt Guus Meeuwis op, vorige week was de band van radiomaker Edwin Evers geprogrammeerd. De website www.mambobeach.com is duidelijk niet gericht op Antilliaanse huishoudens, want de site bevat te veel overbodige flash-animaties en muziek voor een inbelverbinding.
Het restaurant op Mambo Beach durf ik, ondanks mijn beperkte kennis van het aanbod, een van de duurste van het eiland te noemen.

(Gamba, red snapper en tempura: met deeg omhulde en gefrituurde groenten)

Toch heeft Mambo Beach een aardige attractie. Elke dinsdag om 21 uur wordt in de open lucht gratis een film vertoond. Eén scherm wordt gericht naar de gasten die nog eten, en de twee andere schermen zijn zichtbaar via de ligstoelen. Op nog geen tien meter afstand ritselen de tere golven, terwijl de zeebries af en toe het projectiescherm laat wapperen. De vertoning van vanavond was de romantische komedie Liever Verliefd.

Ik bracht de avond door met Ingrid. Ze is geboren op Curacao maar deels opgegroeid in Nederland, en werkt voor een beveiligingsbedrijf. Haar kleine huis in Otrobanda heeft geen raam in de huiskamer. Daardoor lijkt het binnen de vier bakstenen muren een bunker, maar het voordeel is de relatieve koelte. Ze wil haar auto verkopen, en daarom opperde ik om voor haar een advertentie te plaatsen op de Antilliaanse marktplaats. Klik hier.

Afgelopen zondag was ik bij Carine thuis om haar te helpen met enkele klusjes op de computer. Ze liet me foto' s zien van haar school en collega's, onder meer genomen tijdens de inkomst van Sinterklaas. Jawel, ook Antillianen worden verwend door de goedheiligman.
En nu krijgen kleurlingen eens de kans om het volk te confronteren met een zwarte Sinterklaas...en dan schminkt Sint zich wit! Zelfs de zwarte zwarte Pieten stopten hun tengels in een pot schoensmeer.

Hulppiet had gelukkig nog een ventilator in de zak.

Nand, die tot eind maart in het appartement recht naast mij woonde, overhandigde mij bij zijn afscheid een spiegel van twee meter hoog. Tot de komst van pushi Dushi stond de spiegel alleen maar in de weg, maar sinds woensdag functioneert het als speelgoed. Ineens zijn er twee Dushi's, en daar snapt zo'n beest helemaal niets van.

Gelukkig snapt Dushi wel dat de piste niet alleen bestemd is voor paarden, maar ook dienst kan doen als gigantische kattenbak.

Acrobatiek op de ronde balk.
Deze poes zag ik zaterdagavond, op zo'n tien minuten lopen van de plek waar ik Dushi had ontdekt. Ze had twee kittens bij zich. Mama dushi?

Het duurde meer dan een etmaal voordat dit lijk was verwijderd voor de poort van de manege. In de nacht van donderdag op vrijdag joegen twee honden achter elkaar aan op het terrein van de manege. Het betrof geen spelletje, het was een ruig gevecht. Als dit een van die twee honden was, dan was het zelfs een duel op leven en dood.


Dit is zeldzaam: een fietser in het verkeer.

Liedjes die door radio- en televisiezenders zeer frequent worden gedraaid, verkeren in zogeheten 'heavy rotation'. Voor het nummer 'Que bonita es esta vida' van Jorge Celedon schiet de term heavy rotation tekort. Ik opper een nieuwe term: obesitas rotation. Radio Korsou brengt het nummer minstens vijf keer per dag ten gehore.
Het lied is echter bestand tegen de verpletterende obesitas rotation. Celeron benut een sluw truukje: het couplet neemt vlak voor het eind een melancholische wending, zodat het euforisch gekwinkeleerde 'ay ay ay ay' in het refrein des te meer impact heeft.
Que bonita es esta vida ('Hoe mooi is dit leven') verscheen in 2006 en hoort thuis in het Colombiaanse genre Vallenato.
Klik hier voor het nummer inclusief video.

Is het een oude foto van Charley? Of het kraambed van diens zoon Koetje? Nee, het is Dushi, de pushi Antiano. Het nieuwe verblijf bevalt haar uitstekend. Een mandje met handdoek ligt ook heel wat fijner dan een struik vol doornen.

Vrijdagavond werd ik door Sorina (24) opgehaald om een kerkdienst voor jongeren bij te wonen. Een stuk of 30 Antilliaanse adolescenten en twintigers waren present in het gebouw van Center of Hope. Buiten het pand werd ik voorgesteld aan een pastoor, die aan me vroeg of ik Spanish, Deutsch of Nederlands sprak. Ik koos de laatste optie, waarna de pastoor zei dat mijn afkomst hem verheugde, want zijn Spaans was "op sterven na dood". Waarop ik antwoordde, dat mijn Spaans zelfs nog nooit was geboren.
Linksonder is Sorina te zien, en het meisje met de groene sweater is haar vriendin.

De linkerkant van het podium werd bezet door een behoorlijk vaardige band, en aan de rechterkant waren de vocalisten opgesteld. De stichtelijke teksten golfden de zaal in op de vleugels van salsaritmes. Tussen de liederen in, vertelden twee voorgangers in hun preek over het verschil tussen praise en worship. De preek was in het Papiamento, maar een Antilliaanse jongedame met een ietwat Aziatisch uiterlijk genaamd Anais fluisterde een vertaling in mijn rechteroor.
Na afloop had ik een gesprekje met de vrouw van een der voorgangers. Ze wees naar de jongeren in de zaal en benadrukte ten overvloede, dat de Antilliaanse jeugd heus niet alleen bestaat uit de raddraaiers waar Nederlandse media gretig over berichten.
Nu moet hierbij de kanttekening worden geplaatst, dat geen enkele bevolkingsgroep, religieuze gemeenschap, politieke factie, subculturele beweging etcetera ooit tevreden is over berichten die over hen via media verschijnen. Om welke groep het ook gaat, altijd zullen ze menen dat de publiciteit geen recht doet aan hun culturele identiteit. En ook geldt: goed nieuws is geen nieuws. Het Nederlandse journaal kan nu eenmaal geen reportages gaan maken over een mooie kerdienst, de oplevering van nieuwe appartementen in Otrobanda of het herstel van het wegdek in Mahaai. Maar zodra een Antilliaanse drugssmokkelaar op Schiphol wordt aangehouden, dan krijgt heel Nederland het te weten en worden de immigratiewetten weer wat aangescherpt. Deze selectie valt media niet kwalijk te nemen.

Ruim na 22 uur zaten Sorina, haar vriendin, ik en nog twee andere meisjes in de grijze auto van Sorina. Sinds de middag had ik niet meer gegeten. In een voorzienige bui had ik 100 Naf in mijn broekzak gestopt. Ik vroeg de dames of ze nog trek hadden, en zo belandden we in de drive through van KFC. Terwijl ik worstelde met een zakje mayonaise, krijsten de dames in koor: dankuwel meneer!

Inmiddels ben ik één maand en één dag op Curacao, en die korte tijd was lang genoeg om een zekere routine te ontwikkelen. Vlak na het opstaan zoeken mijn voeten naar de slippers, ter bescherming tegen het ongedierte dat over de vloer kan glibberen. Daarna drink ik een glas ijswater uit de koelkast, zet ik water op voor de thee, open ik de voordeur en schakel ik de radio in op Radio Korsou. De eerste paar stappen verliepen vanmorgen zonder haperingen, maar de laatste schakel bleek de zwakste. De radio stond aan en toch hoorde ik geen muziek.
De stilte bleek echter ook een boodschap in zich te dragen.
Vlak na 14 uur werd mijn buurt getroffen door een stroomstoring. Kennelijk was Mahaai, de wijk waarin de studio van Radio Korsou zich bevindt, al eerder op de dag verstoken van stroom. Tegen 18 uur waren de problemen verholpen.

De stroomstoring is te benutten als metafoor voor het politieke proces dat moet leiden tot de status aparte van Curacao. Zo nu en dan springen de vonken er vanaf, de boel valt regelmatig stil en mensen reageren met chagrijn en gemopper. De oppositiepartijen lieten woensdag verstek gaan bij de geplande ontmoeting met staatssecretaris Ank Bijleveld (CDA), in Nederland belast met Koninkrijksrelaties. De partijen menen dat Curacao geen werkelijk autonome status krijgt.
Bijleveld heeft voordat ze in het vliegtuig stapte al gemeld dat de streefdatum, 15 december 2008, niet meer haalbaar is. Ze heeft dat medegedeeld via een rapport aan de Tweede Kamer, en niet direct aan de Antilliaanse Staten en Eilandsraad van Curacao. Dat lijkt me onverstandig.
Amigoe kan zich vinden in een nieuw uitstel, nadat de vorige deadline van 1 juli 2007 ook onhaalbaar bleek, en kijkt optimistisch vooruit: "driemaal is scheepsrecht".

Een tijdje geleden schreef ik dat het Nederlandse honkbalteam een onmisbare inbreng kent van Antilliaanse pitchers, catchers, in- en outfielders. De selectie van bondscoach Eenhoorn zet deze traditie voort. Eenhoorn heeft 42 honkballers gekozen voor de Olympische Spelen, waarvan 12 uit Curacao komen en eentje uit St Maarten. Het betreft een voorlopige lijst, maar de meeste Antillianen zijn zo goed als zeker van een plaats op de definitieve lijst met 24 spelers.

De Braziliaanse voetballer Romario is op vakantie in Curacao. Woensdag was hij present in stadion Ergilio Hato om twee Antilliaanse voetballertjes aan te wijzen voor een stage bij de club Fluminense, en donderdagavond speelde hij met zeven makkers een wedstrijd tegen een team van acht Antillianen. Woensdag probeerde ik bij SDK kaarten te kopen voor deze wedstrijd, maar alle loketten waren dicht en de enige aanspreekbare medewerker bleek niet erg aanspreekbaar te zijn, want hij gaf me alleen antwoord in het Papiamento.

Woensdagavond doolde ik door het winkelcentrum in Brievengat, op zoek naar voedel voor mijn knorrende en knorrige maag. De 'snek' naast Bon Bini keurde hij af, de Italiaan werd gepasseerd omdat de naam Spaghetti Factory weinig goeds beloofde over de ambachtelijkheid, en de Chinees was gehuisvest in een bouwval dat aan elkaar hing van zoetzure saus. Ik bleek niet de enige dolende ziel te zijn in Brievengat. Vanuit de bosjes naast een elektriciteitshuisje hoorde ik gejank van een kitten. Het eenzame beestje liet zich af en toe zien maar wilde niet worden aangeraakt. Toen ik de poes een pluk vers brood aanbood kon ze zich niet langer bedwingen. Knorrend en gulzig at ze de stukjes op, waarbij ze haar tanden ook in mijn vingers plantte. Elders in de bosjes hoorde of zag ik geen familie van de kitten. Haar vacht had donkere plekken van de viezigheid.
Het is in Curacao ongebruikelijk om katten als huisdier te houden. Honden zijn wel gebruikelijk, maar de manier waarop ze worden behandeld vormt geen rechtvaardiging voor de term 'huisdier'. Honden zijn eerder slaven, die op een minimaal niveau worden verzorgd zodat ze het erf kunnen bewaken.
Een Antilliaanse man liep langs en vroeg wat ik had gevonden. Ik toonde hem de kat, waarop hij zei dat hij op zoek was naar zijn verloren geld. Misschien had hij de hoop, dat ik per toeval een pakket duizendjes had gevonden en het uit eerlijkheid aan hem zou overhandigen. Over de kat zei hij dat dakloze dieren de mensen "niets kunnen schelen".
De man liep door, waarna ik de nog steeds knorrende poes tegen mijn borst klemde en haar vervoerde naar mijn appartement. Daar kreeg ze melk, nog meer brood, Heinz groentesalade en vervolgens een wat minder in de smaak vallende poetsbeurt onder de douche. De nacht heeft ze doorgebracht in een rieten mandje, geplaatst in de badkamer en voorzien van een handdoek. Twee andere bewoners, Marleen en Iris, kwamen voor de poes met een onvermijdelijke naam op de proppen: Dushi. Vandaag, donderdag, heeft Dushi buiten gedarteld en gesmuld van Friskies kattenvoer.
Heb ik de poes ontvoerd terwijl haar moeder net een ommetje maakte, of heb ik Dushi gered van een akelige lijdensweg? Ik hoop maar op het laatste. Voorlopig hou ik haar `s nachts binnen, maar als ze iets groter en sterker is dan moet ze zelf rondom de manege haar kostje bij elkaar zien te jagen. Of zich laten vertroetelen door toekomstige huurders.



Het asiel van de Dierenbescherming Curacao heeft een zeer beperkte capaciteit. De hokken kunnen niet meer herbergen dan 75 honden en 36 katten. Het gevolg laat zich raden: "a considerable number of neglected animals in poor health and newborn or sick puppies and kittens have to be euthanized." (Website)
Dat is een ongunstige situatie voor kleine Dushi. Ook het adres van het asiel boezemt geen vertrouwen in: Abattoirweg!