Curacao

Ook de woensdagavond bracht ik door met Ingrid, maar ditmaal was het lastiger om een aantrekkelijke activiteit en lokatie te kiezen. Musea, parken, winkels, stranden en evenementen zijn immers gesloten, verlaten of afgelopen zodra Curacao is gehuld in duisternis. Om 19:30 werd in het pand van Carmabi, een biologisch onderzoeksinstituut, een lezing gehouden over duurzame preservatie van de Curacaose natuur. Ik had al het vermoeden dat Ingrid weinig belangstelling zou hebben, en toen ik haar informeerde over de lezing maakte ze inderdaad niet prompt rechtsomkeert om zich naar Carmabi te haasten.

Haar kleine woning bevindt zich op minder dan 50 meter van Kura Hulanda. Dat is een hotel, restaurant, park en museum in handen van de zakenman Jacob Gelt Dekker. Behalve zakenman is Gelt Dekker ook publicist, en net als Theo van Gogh overkwam in Nederland is hij inmiddels bij diverse bladen en kranten niet meer welkom. Hij is waarschijnlijk de bekendste op Curacao wonende Nederlander. Otrobanda is door zijn investeringen behoorlijk opgeknapt en gemoderniseerd, en zonder zijn bemoeienis was het nog steeds een verpauperd stadsdeel waar geen fatsoenlijk bedrijf zich wil vestigen. Toch is hij op Curacao eerder berucht dan beroemd, en dat komt door zijn columns en boeken waarin hij de Antilliaanse elite er stevig van langs geeft en opzettelijk beledigt onder het mom van 'de waarheid verkondigen'. Zijn imperium omvat eveneens een casino. De schoorsteen kan niet roken van alleen maar filantropie.

De kwetsbare voordeur van Ingrids huis.


Ingrid had vis in huis maar kon geen tijd of geld of zin vinden om ook groenten te kopen en genoeg rijst te prepareren. Uit eten was de oplossing. Na een wandeling door Otrobanda belandden we bij Bahia Seafood & Steakhouse. Dit restaurant kijkt uit op de Sint Annabaai en de welbekende gekleurde huisjes van de Handelskade. Een trompettist speelde deuntjes van The Beatles, terwijl achter hem op een gigantische flatscreen twee Amerikaanse honkbalteams elkaar bekampten.
Ingrid bestelde een New York strip steak van 16 oz. Ik wist niet hoeveel dat is uitgedrukt in gram, maar bij het zien van de enorme lap vlees werd de betekenis van oz me duidelijk: ontzettend zwaar.
Na mijn aanvaring met de jambo behangplaksoep durfde ik een tijdje geen Antilliaanse gerechten meer te bestellen. Bij Bahia zag ik 'keshi yeni' op de kaart: een taartje van kaas, gevuld met groenten en vlees. Heerlijk! Wie het zelf wil maken, kan hier een recept lezen.

Daar ben ik ook weer van Naf.

Een echt Antilliaans toetje is quesillo, een op pudding lijkende substantie met de smaak van vanille en badend in stroop. En als garnering een halve kers. Onderstaande quesillo is te koop in Bon Bini voor 5 Naf. Recept: klik hier (onderaan de pagina).