Curacao

Na een vliegreis zonder incidenten arriveerde ik zondag 3 maart rond 16:30 plaatselijke tijd in Willemstad. Het was de eerste keer dat ik plaatsnam in een vliegtuig. Zelfs in het vliegtuig dat jarenlang aan de grond stond in het Leeghwaterpark te Purmerend heb ik nooit gezeten. Dat vliegtuig was omgebouwd tot restaurant en partycentrum. Misschien maar beter ook dat ik niet aanwezig was tijdens feesten in een vliegtuig, want dan was ik vast de party crasher.

Een van de passagiers in de Boeing 767 was een Griekse jongedame van begin 20 met weelderig krullend donkerbruin haar, een gezichtje zo ovaal en egaal als een olijf, en een ietwat fors maar zeker niet plomp figuur. Waarschijnlijk wek ik de verdenking dat ik haar gedurende de tien uur durende vlucht constant heb begluurd. Ze was echter onvermijdelijk, want ze zat geen moment op haar eigen stoel. Ze bleef door de gangpaden paraderen, klampte hier en daar mensen aan en vertelde de passagier achter mij dat ze vreesde dat de Antilliaanse douane haar zou weigeren toe te laten tot Curacao. Ze had namelijk een enkeltje geboekt, en buitenlanders die Curacao bezoeken mogen daar maximaal drie maanden als toerist verblijven. Via een retourticket kunnen toeristen aantonen dat ze van plan zijn om het land tijdig te verlaten. Rijksgenoten (Nederlanders) mogen zes maanden onafgebroken als toerist in Curacao vertoeven. Overigens verzocht de douanier mij niet om te bewijzen dat ik voor september weer op zou krassen, dus Miss Babbelziek Griekenland 2008 hoefde zich weinig zorgen te maken. Een retourtje garandeert immers niet dat iemand daadwerkelijk vertrekt, en een enkeltje betekent niet dat de eigenaar ervan definitief wil blijven.

Een keer of tien blokkeerde de Griekse het pad zodra een stewardess wilde passeren met een kar vol goederen. Minstens honderd passagiers moesten zich langs haar wurmen op weg naar het toilet. Ergens halverwege de vlucht waarschuwde de piloot dat er misschien enige turbulentie zou optreden, en hij verzocht de passagiers om plaats te nemen op hun stoel en zichzelf stevig in te snoeren met de riem. Prompt spoedde de Griekse zich voor het eerst sinds het opstijgen naar haar plaats. Vervolgens trad er geheel geen turbulentie op; het vliegtuig hing schijnbaar roerloos in de lucht. Volgens mij waren de stewardessen het beu dat ze telkens met de Griekse moesten worstelen om voorrang, en hebben zij de piloot overgehaald tot de valse waarschuwing.

Aanvankelijk zetelde ik naast een Rotterdamse dame van middelbare leeftijd. Ze was deftig gekleed en om haar armen bungelden en rinkelden talloze sieraden. De twee stoelen naast ons op het middenpad waren onbezet. Ze vroeg aan een stewardess of ze van plaats mocht ruilen, zodat we beide over meer ruimte zouden beschikken. De stewardess besefte waarschijnlijk dat we het toch niet lang vol zouden houden als koppeltje, en zo scheidden onze wegen. Na de landing sprak ik nog een tijdje met de Rotterdamse, terwijl we op luchthaven Hato in de rij stonden bij de immigratiedienst. Vaak benadrukte ze het einde van een zin door me te porren met haar rinkelende rechterarm. Na twee dagen Curacao ben ik nog niet zo vaak gestoken door muggen als door de Rotterdamse.

Ik werd van Hato naar mijn appartement gebracht door twee Nederlanders die sinds de herfst van 2007 in Curacao wonen. Joyce en haar vriend Marcel heten vaker toeristen of nieuwe immigranten welkom op het eiland, en rijden hen belangeloos naar de plaats van bestemming. Zo verpersoonlijken ze de leus die op een heuvel tegenover luchthaven Hato is aangebracht met witte letters: Bon bini! (Welkom)