Curacao

Na 13 dagen in Curacao heb ik met mijn voeten nog niet gestruind door, en heb ik in deze notities nog geen gewag gemaakt van....het strand! Voor menig toerist vormen de baaien en stranden van Curacao de onbetwiste topattractie. De exploitanten van hotels en resorts weten dat maar al te goed, en slagen er in om zich steeds meer stranden toe te eigenen. Het gevolg is dat het aantal openbare, gratis stranden afneemt. Een ander gevolg is dat de autochtonen en allochtonen, om deze nare termen maar eens te gebruiken, elkaar ook niet meer op de stranden treffen. Antillianen aanbidden de zon namelijk op de openbare stranden en baaien, terwijl toeristen en immigranten hun ligstoel planten op de besloten stranden. Overigens krijgt eenieder voor vier tot vijf Naf (1,60 tot 2 euro) toegang tot een besloten strand, maar het is begrijpelijk dat er afkeer is om te betalen terwijl stranden elders gratis toegankelijk zijn. De zon is op een besloten strand niet warmer dan op een gratis strand, en het water is even nat.

Afgelopen zaterdag bezocht ik Hook`s Hut, een strandtent gelegen bij Piscaderabaai. (Op de kaart te vinden in vak 11H.) Mijn gids en chauffeur, maar bovenal vriendelijke en hulpvaardige gezelschap was Carine. Ze is geboren in Curacao, heeft zoals zoveel Antillianen ook een geschiedenis qua relaties en arbeid in Nederland, en woont sinds zeven jaar weer op het eiland. Twaalf jaar geleden heeft ze haar huis laten bouwen in Sun Valley (onderdeel van Waterloo, vak 12/13F). Ze is onderwijzer en geeft sinds het huidige schooljaar les aan kinderen met visuele en auditieve beperkingen. Daartoe tracht ze zichzelf gebarentaal eigen te maken. Dat is mooi, dat ze zoveel moeite doet met als enige doel om anderen te helpen. Toen ik haar via internet benaderde met het verzoek om mij wegwijs te maken in Curacao, was ze daar onmiddellijk toe bereid. Haar mediaconsumptie is trouwens sterk gericht op Nederland. Ze kijkt veel programma`s via de satellietzender Beste van Nederland en leest onder meer de tijdschriften Opzij, J/M en Happinezz.

Hook`s Hut bevindt zich op een besloten strand, maar de controleurs waren deze middag afwezig zodat we niet hoefden te betalen voor de toegang en de ligstoelen (5 Naf). Het aandeel van Antillianen in de totale opkomst werd opgestuwd door een verjaardagsfeestje.


De ouders van het jarige kind pakten flink uit, want de groep bestond uit een man of 20, er werd vuurwerk afgestoken, confetti dwarrelde door de lucht en een cameraman legde alles vast. Carine en ik hebben een tijdje gekletst, en daarna namen we plaats aan de bar van Hook`s Hut. Zij bestelde een pina colada en kreeg het drankje geserveerd uit een kartonnen pak, alsof het een glaasje melk betrof. Een Nederlandse dame stootte Carine aan en vroeg met een gretige blik of die kartonnen pakken ook verkrijgbaar zijn in een supermarkt. Carine antwoordde dat ze de pakken nog nooit te koop had gezien. Ik bestelde een Amstel Bright, een consumptie die sinds twee jaar niet meer wordt gebrouwen in Curacao. De fabriek van Amstel was niet rendabel, de concurrentie van het Venezuelaanse Polar bleek te sterk, en buitenlandse markten waren ondoordringbaar vanwege protectionistische maatregelen aldaar.

Vervolgens hebben we uitstekend gegeten bij Larry`s, een ruime en ordentelijk ingedeelde 'grill & bar'. Zoals de naam al aangeeft is het restaurant enigszins Amerikaans. Boven de toog zijn bijvoorbeeld relikwieën geplaatst die verwijzen naar honkbal. Overigens wordt die sport in Curacao ook gewaardeerd, en het Nederlands honkbalteam had zijn successen van de laatste jaren waarschijnlijk niet bereikt zonder inbreng van getalenteerde Antillianen.
In restaurants geef ik alle vrijheid aan mijn carnivore behoeftes, zodat ook hier mijn keus viel op de mixed grill. Carine kreeg een flinke t-bone (12 oz,350 gram) op haar bord, en verder werden we voorzien van friet, aardappelpuree, garlic bread en op creme brulee gelijkend dessert. Dat allemaal voor 100 Naf.